божем (прил.) - се (зам.)

Го облекол кожувот, ја зел секирата под кожув, го пикнал пиштолот в пазува, ги префрлил дисаѓите преку рамо, божем се токми за на пазар во Прилеп, и излегле со ајдутинот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се направи божем се лути и му подвикнаа: А второ, рече, вие само за да не платите за закопот, стрика Анѓела сте го закопале без свештеник, без мене.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
— Убаво си наумил, бег, убаво. Оти да не појдиш; оди прошетај се, како да е ќе се опуле некоа, ако не млада, оно од постарите!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Вака — јас стар, ти стар, белким ќе опулит некој младо невеста во нас — божем се нашакува Арслан и го погледна под око Трајка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пискулиев, кога зборува со него, и на несакана си го поснижува гласот, го прави уште посладок, ги избира зборовите како невеста, божем се плаши да не со некој збор или со непредвиден извив на гласот - да го возбуди * Еј, арамии бреј, иде агата! стариот, па да блесне тој како остра сабја.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Божем не спијам Божем се будам, божем станувам.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Тогаш лисицата сфати дека нејзините две лисичиња цврсто решиле да не ги јадат зајачињата и божем се согласи.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
„Си сакал да држиш говор, да се раскрилиш над Маказар“, рече Коте, божем се чуди на умот на луѓето што мислат така.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Ми ја земаш целата куќа!“, изустив по некое време со неверица, како божем се работи за некое недоразбирање, кое може сепак да се исправи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Не. Ние сме Турчинки“, вели пак најстарата, а малечката божем се мести но при тоа со едниот лакот му ги допира плеќите, не мирува, го поддупнува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Откако сѐ провртеа и, бидејќи беше зима, немаше баби на клупи на видик, похрабрите правејќи бучава, божем се работи за најлегално влегување во стан, се обидоа со хебла да го избијат цилиндарот, а не одеше лесно, па нервозниот ја скрши вратата со клоца.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тодора се премести тешко од нога на нога и намерно си ги избриша рацете од скуталето, кое малку и го поткрена, божем се готви за нафора, а попот тогаш ѝ го виде мевот што баеги се беше устремил нагоре.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
ТЕОДОС: Во колибата! Криенка-миженка ли ќе играме овде? Чиста ли е колибата?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: (Божем се мачи да најде спас.) Што да ти кажам, чорбаџи Теодосе...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
- Јас сум сакала!? - божем се зачудив и се изненадив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секогаш има објаснување за она што божем се случило а не било.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На луѓето сешто им се привидува! Особено ноќе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нејзе ѝ е испомешана сликата и од тоа што пак се појави Костадин, устрау да го удре, се завртува да ги затутли внучињата да не настинат, а тој седнат веднаш до неа, си ја чеша небричената брада божем се чуди што ги снашло.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Божем е мала скапијата, божем се малку болештините.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
А татко ти слушнал кога некој поднапиен Козак, чиновник, се фалел дека има голема љубов во Новодеревјановское.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Си помислив: „По какви сѐ свиоци татко ти ќе ме поведе само за да ми нашепне што точно мисли за таа Пелагија што божем се изгубила на не знам која улица на Одеса“. Бидејќи, да се разбереме, Пелагија била убавица.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не од понизност, од самољубие приложувам една реминисцентна сцена во која ќе се препознавам трајно можеби не само јас: од мојата уста-песна на мајчин јазик излетува опсесивен копнеж - некој речиси жив човек а јас останувам устремена на истото место но божем се враќам Но боже, ѝ се враќам!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Четворица сме, исто колку страните на светот: јас, жена ми, ќерката и синот: играме шах, но не двајца, туку четворица и одеднаш: Четирите страни ги симболизираат играчите на чутуранга, страните на светот, магичниот квадрат, семантиката и семиотиката, а бидејќи и чутуранга има правило, низ некаква стаклена изѕирка на магичниот квадрат она што може да се види се гледа: песочниот часовник и истеченото време и змијата на која ѝ нема спас од границите на квадратот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Надвор пукаат мразулци: стрмнуваат прузниздолно стрелно и со звук божем се стори со зимата, готово е!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)