бавно (прил.) - се (зам.)

Тој бавно се будеше. Стана од миндерот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
V Во кантината со низок плафон длабоко под земјата, редицата што чекаше за ручек бавно се поместуваше напред.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Снегот се засилуваше. Се возеше бавно и тогаш си помислував, ако вака бавно се вози ќе ни требаат уште неколку дена патување до Берлин.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Таа бавно се придигна, преправајќи се дека е болна, се довлечка до креденецот, отсече парче леб, го намачка со мармалад и му го подаде на Мирка.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Одам по долината завлечен по облакот од дамнешниот чад над сниските покриви зад меѓите, зад грмојте, зад високите крошни на дабовите зад крушите што се сушат зад сливите што капат зад јаболката во кои пее есента та мириса сета долина на топли пазуви и тихи мусандри во оние стари градски куќи што се вишат во куќите изгубени во правта на калдрмата во куќите чии чардаци чии пармаци уште се свртени кон долинава во која бавно се враќам како во стара книга што постојано се превртува во дланките на осамата.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Меѓу сурово напукнатите стебла бавно се влечеше ситен, подгрбавен човек.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Таа бавно се разбудуваше од некаков транс.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тоа е чудна глетка: нож по кој блескоти разлеаната крв на сонцето и глава, на која вивти војнички фес, мустаќи набабрени, свиснати, што фосфоресцираат и сето тоа бавно се ближи кон него.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Бавно се извлече од леглото. Го спотна огнот. Стави врз него дебел дабов трупец, да држи жар.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И така, околу пладне, по најголемата жештина, кога по ливадите и полјанките го славеа долгиот летен ден илјадници невидливи штурци, скакулци, бубалки и кога прегреаниот воздух трепереше од нивната врева, по косата патека што се протегаше преку ливадите кон угорницата, бавно се движеше мала колона, предводена од дедо Димо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Можеби ниедно живинче не ја преживеало оваа стравотна ноќ?“ - размислуваше момченцето, кревајќи се на мускулите од рацете, така што со устата ја бакнуваше напати студената, исчадена греда, па бавно се спушташе, нишкајќи се притоа со целото тело.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Чунот бавно се приближи.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Дури откако мојот спроводник повторно реферираше, но овој пат погласно, дека го привел затвореникот, иследникот бавно се сврти.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа како и на мене да ми се обрати? Или само ми се причини?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Рече нешто но не го слушнав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Водата сосема бавно се премрежи и пак се потона во камено смирување.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Пред излегување, како и секој пат, малку се поткараа зошто мајка ми бавно се подготвува, а татко ми многу брзо, па облечен ја чека кај лифтот и се нервира.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Напротив, со неговиот добродушен израз, со насмевката која бавно се прелеваше во благи движења на усните, во собирање на густите веѓи, тој успеваше да го придобие, смири, прифати другиот во помирлив разговор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше пладне кога стигнав во Картагина. Животот бавно се враќаше кон нормалата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Меѓу сурово напуканатите стебла бавно се влечеше ситен, подгрбавен човек.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Така, со згрчено лице, разјарен повеќе од бикот, кршејќи ги сувите гранки, бавно се пробиваше низ темната студена гора.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ноќта бавно се спушташе во градот. Во далечината се палеа светилките на тврдината.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
За оваа незаинтересираност може да се наведат повеќе причини, но како основна треба да се смета августовското попладне кое беше и премногу натрупано со оган што бавно се влечеше кон модрите високи планини на запад.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Нејзиниот, барем така ми се причини, љубопитен поглед, што внимателно ја следеше мојата рака додека го извлекува столот од под масата за да седнам, бавно се крена кон моето лице.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)