„Не знам дали сака и колку е спремен да се бави и понатаму со проблеми од животов“, ѝ реков и побрзав да го засолнам погледот, да станам дел од божемната натажена отсутност и на другите присутни; дури и рамениците ги поткренав, како да се чудам зошто немам јасен одговор и на најобичните прашања што за жал сѐ повеќе се множат, се множат.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Веруваше дека Игор Лозински го има јасниот одговор на сите овие прашања...
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Се разбира, многу потпрашања ми идеа на ум.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Дали сепак токму сомневањата од ваков вид за судбината на таткото на Иван не беа причина да го избегнува јасниот одговор?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)