чуден (прид.) - човек (имн.)

СЕ ПОЈАВИЛ ЧУДЕН ЧОВЕК
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
А кој беше тој чуден човек?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Како тоа тој го правеше, зошто го правеше, ќе разберете од оваа книга“.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Таа на почетокот има увод именуван „Се појавил чуден човек“ и на крај епилог „Срце во срцата“.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ширум турското царство се беше пренесла новината: „Се појави чуден човек!“
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кој бил тој чуден човек?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тоа е човекот кој на прашањата од луѓето која е неговата мајка, секогаш имал само еден одговор: Мојата мајка е земјата македонска.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
За тој чуден човек ја напишав оваа книга.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
За тој чуден човек ја напишав оваа книга.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Приказната започнува со големата радост во домот на кукушкиот меанџија Никола Делчев кога по двете женски деца, домаќинката Султана му го носи на свет синот наследник Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Алах, алах4)! - се чудеше султанот. Тој чуден човек, преоблечен како ага, среде Скопје седеше во кафеаната со скопскиот паша...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Би можеле да го кажеме и она леонардовско, “лекар на убавината”, за тој чуден човек од Автокоманда за кого се зборуваше дека спие во ковчег, и чии најпознати прекари беа Рембрант, Ацо- Депресија, Кракатау и Коала.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Чуден човек си бил!... Само за ставање мераци!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Чудна и студена светлина зрачеше од очите на овој чуден човек.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Доаѓајќи си на себе, таа остана да седи таму, една или две минути, и потоа повторно го погледна Милана, и тој веќе не беше оној чуден човек што беше пред една минута.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бев сигурен: во шарената мантија Баждар ќе изгледаше глупаво, нечовечно, но нешто посилно од мене ме тераше да го замислувам тој чуден човек како светец.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Беше чуден човек, непоправливо крут и невнимателен спрема другите луѓе, но затоа Марија во изобилие ги имаше и шармот и љубезноста што нему му недостигаа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Заспа дури еден час по разденувањето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На крај решив да се помирам со чудниот човек и да се молам дека при утрешното спортување во влезот нема да го сретнам тоа бедно суштество. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во зградава живее еден чуден човек.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ако некој треба да се нарече чуден човек, тоа секако ќе бидам јас.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Јас сум ти чуден човек: ако загинам – сум жив.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Чуден човек си ти, бре Аргир. Уште глава не навалена, веднаш заспиваш и хрчиш.... –налутено рече Јани.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И тој е некој чуден човек, како е тоа можно, кога цел свет оди во Кан во мај и сите се забавуваат, гледам јас на телевизија, само тој не знаел што да прави со слободното време.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како знаеше во Битола, а во Кан не?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Убаво, - ѝ велам. - Навистина си сретнала чуден човек.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Добро, предобро постапил чудниот човек со бонбончето.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Некој чуден човек, тато! Навистина чуден! - Црн ли е? прашувам. - Не, обичен е.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А јас мислам и размислувам за чудниот човек.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)