Сонувачот, след чудните механизми на сонот, чувствува како го облева задоволство. Макс Мертен фрла поглед на календарот и констатира дека е 13 октомври 1942, па помислува дали баксузниот датум е добар за ефикасно отплеткување на крупниот јазол, пред три месеци врзан околу вратот на еврејската заедница.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
„Пасошот” со вашата личност, го вртите страница по страница и така дознавате што се случило со неа, историски период по историски период.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Влегувајќи во лифотот, посетителот добива по еден случајно одбран „пасош”, идентификација на автентична личност, која по чудните механизми на поистоветувањето, полека станува ваша идентификација.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
А она за што треба да преговара - се фаќа Мертен за рачката на еврејската канцеларија местејќи ја срдечната, како што ја нарекува меѓу блиските, „филосемитска“ насмевка на лицето и молскавично рекапитулирајќи почна таа сабота на 11 јули 1942 на Плоштадот на слободата, во близината на пристаништето каде што од утринските часови се собраа над 9000 полнолетни мажи Евреи, а како часовите врвеа и еден сѐ поброен куп љубопитници, обични граѓани од сите возрасти, дами и госпоѓици и војници на отпуст, без задолжение во конкретниот зафат на кој тие 9000 души со часови, најнапред беа попишани, а потоа, терани да прават салта, да изведуваат глупави гиманстички вежби на врелото сонце, без заштита на главите, со бројни онесвестувања што на крајот го расипа првичниот весел впечаток и во присутните почна да создава непријатност и отпор...
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)