На ист начин ги следам и размислите што ќе уследат во моментите кога Даскалов ќе се оддалечи, бидејќи неговиот глас останува покрај мене и додека тој шета.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Неговите неочекувани и чудни воопштувања ги толкувам како еден вид прераспоредување на некогашните и сегашни размисли, или најобична замена на реалното со привидот кој по наша заповед повторно се сместува во сегашноста.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)