Не мина многу време и палтото зазеде пак почесно место; по четврти пат се отворија за него вратите на двокрилниот орман.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ставајќи го таму жената ги набра веѓите, започна со тврд, решителен глас: - Е, до година... - До година!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
По кратко време забремени. Четврт пат.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Збирката со која по четврти пат таа ќе нù потврди дека поет не се станува, туку дека поетот се раѓа.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Топлата есен 2000 година од Христовото раѓање, во Византион илити Константинопол, илити Цариград, илити Стамбол, илити Истанбул на западната страна на црквата „Св. Софија“ (Аја Софија) откај што можеше најубаво да се види, да се доживее храмот, седнат на дрвена скамејка и по четврти пат го почувствував студеното ветре околу моето срце и знаев дека, од некаде, одблизу ме демнат темните очи на Рибоокиот, и оти неговото тело е во близина.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Над ситните бранови од седнати та принаведнати, се крева крупниот бран станати та исправени - импозантната екипа од главната маса се подготвува да си оди: режисерот го зафрлува фовистичкиот шал преку рамо, истегнувајќи си ја снагата во височина додека таа му оди во широчина; авторот си ги бара очилата по масата иако тие му висат на носот, не испуштајќи да е близу до режисерот како преведувач секогаш при рака; примадоната се огледува по сите маси, не толку за да им упати снисходливи насмевки колку тие да видат дека е уште ненадминлива; и најпосле примадонот (а како инаку да се нарече?), трипати женет и трипати разведен, но со црвен каранфил на реверот и готов на четврти пат кога веќе не била трета среќа, далдисан во главната ролја дотолку што си ја понесува недопиената чаша.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Првите неколку пати тој одговори со да, но кога преминаа преку мостот по четврти пат, тој рече не.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
„Како мислиш?“, го праша.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Таа застана, се фати себеси како зјапа во сонцето.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)