црн (прид.) - крв (имн.)

Врзани, по двајца за раце и за гуши, со по една дебела ортома, овие клетници како да исчекуваа „да си поминат на редот" секој ден, та дури не се противеа кога гавазите им наредуваа да легнат и да се разголат за да не им ги извалка алиштата црната крв што прскаше од нивните меса.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По нив тече засирена црна крв а повремено, онде-овде, на површината излегуваат бели чевли и трупчиња на цели деца доенчиња.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Мојата огорченост кон некои бирократи што ме разголија како црн берзијанец пред неколку години, сега спласна како што спласна и увереноста дека сум херој за неколку капки црна крв што ја исцицаа Германците од мене.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Таа крв ја разбуди црната крв на исплашените соседи по третпат за да заклучат - ЛУД Е И НИКОМУ ДОСЕГА НЕ МУ ДОНЕЛ ДОБРО...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го зедов ножето, си ги засеков прстите на врвовите. Бликна црна крв, како чешма со пет дулци.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Брзал кон куќа со гнил дел на чардак, тврдина на стаорци или човечко дувло од плитар што не можело да има поинакви прозорци освен од парчиња момирок врзувани со олово во несигурната рамка на квадратот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На накривеното куќиште била заглавена над вратата икона од оревово дрво: безимен светец со чудесно лице на млад левент во пламена облека и со пламено копје во пребелите раце јава градест и гривест коњ и убива ламја со густ тутунски чад во ноздрите, боде многузаба исклештеност со грбник на костреш, а во далечина, под замагленото лилаво и алово небо, пукаат планини на чии преслапи зарѓуваат капки сонце - тече црна крв меѓу премазни камења, опашот на чудовиштето со последен бес се обвива околу младите нозе на белецот, земјата испукала од морничавост, во пукнатините повеќе се насетуваат отколку што се гледаат змии и гуштери.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Удри овој, удри оној, а од нив тече црна крв како да си заклал бивол.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Змијо, во бегство на патот до каменот во везило од снег и црна крв.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)