Времето му минуваше незабележливо во таа отпуштена зачеканост, во која одблесокот од вратничката на печката ја исполнуваше собичката со илјадници трепети на црвените сенки и полусенки од чија игра стануваше пријатно топло. И Белата Долина почнуваше да се буди.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Црвени сенки му играа по лицето. Брадата му се оцртуваше во профил убаво заоблена.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Под тенкиот издолжен нос, полека се ширеше црвена сенка.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)