Оваа творба на „заедништво“ со помош на над-сили и со својот фатален механизам на интеграција претпоставувала две работи: прво, дека сè уште има сили коишто можат да се придвижат за тоа; второ, публиката морала да биде изолирана од одредени искуства, рефлексии и разлики за да се сочува потребната наивност на доживувањето.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)