Прашувам: што има толку задоволително во оваа реплика и што е тука толку смешно – или барем сладосно – во оваа ужасна сцена, со сето физичко и емоционално насилство во неа?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Бартлет дури и го објаснува „начукувањето до грло“ – а изразов никогаш не легнал подобро – како „најсмешното нешто што некогаш се извело“, иако и самиот тој вели дека се одвива во момент на трагична трогателност кога „стварно плачеш“.
И пак сме соочени со неусогласеното избувнување на смеа за ужасна сцена.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Сигурно, не е точно дека сите геј-мажи ги знаат овие филмови, дека ги преизведуваат овие реплики и дека ги препоставуваат овие ужасни сцени на комичен начин.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)