туѓ (прид.) - на (предл.)

Да не речат дека сме туѓи на честа и дека фалби се нашите цели.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Секако овој војник е вдаден во некоја своја мисла, сосема туѓа на службената секојдневност.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Туѓ на секаков земен лик, туѓ и на страстите свои.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Не стебла - карпи од неплодна земја, три лути заседи, синови туѓи на туѓинецот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)