Зарем поминаа 15 минути?
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Планот на париското метро ја одредува со својот мондријановски скелет, со своите црвени, жолти, плави и црни гранки пространата но сепак омеѓена површина на исфрлените псеудоподии - а тоа стебло е живо дваесет часа на секои дваесет и четири, немирниот хлорофил протекува низ него со точна цел, ту се симнува на Шатле ту се качува на Вожирар а ту преседнува кај Одеон за да продолжи до Ла Мот-Пике, двесте, триста, кој знае колку можности за комбинирање за секоја кодирана и програмирана клетка да може да пристапи кон еден сектор на дрвото и да се промолкне во друг, за да излезе од галеријата Лафает и да остави пакет со пешкири или некаква ламба на некаков трет кат од улицата Геј- Лисак.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Изгледаа како неколку секунди. 24.00 Се симнувам по скалите од третиот кат и сега сум на улицата.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Тие последни денови во Токио, Фокс и јас имавме поврзани апартмани на педесет и третиот кат од „Хајат”.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Горе, на третиот кат, застанавме пред голема врата од оревово дрво што мазно светкаше; зад неа се слушаа нејасни гласови, далечен шумор кој зборуваше за повеќе луѓе што разговараат неповрзано и на повеќе теми одеднаш.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Но, те гледав колку тешко одиш и немаше сила ниту да ги искачиш скалилата до нашиот стан, којшто е на третиот кат.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
За време на својот развлечен престој во Битола, авторот беше сместен во една не многу пријатна собичка на третиот кат на хотелот Епинал. Беше на умови што да прави.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Па таа изгледа не знае дека детето нејзино со години ја клима врската на соседите од третиот кат и дека сите во зградата знаат како двете жени од тој едниот кој, да се прашувам јас и не е некоја прилика, се разминуваат на скалите, најверојатно во интерес на тоа да не се излади постелата .
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Само за да ни ја покажел неговата машка гордост.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Инаку како да се објасни и самата помисла да се излезе низ отворен прозорец и тоа од трети кат?
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Знам, вие ќе речете дека љубопитствата од ваков вид во овие установи не се пожелни; Знам, знам, се согласувам; но треба да сфатите дека не сум јас тој што прашува туку прашува едно мало дете; Знаете, тој ваш шеф, Бунде, или не знам што точно ви се паѓа, нас, децата од нашата улица, нè качи во градската кула и тоа дури на третиот кат!
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Впрочем и не сум сигурен дали сето ова го размислував или го говорев?
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
До третиот кат, во северниот дел, до проклетата спална.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Мајката ја остави работата, ја зеде нишалката и водејќи го малиот за рака слезе од трети кат.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Мартин живее на третиот кат во кулата број 53 на улица „Јуриј Гагарин“.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Никој не беше притиснал за третиот кат.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Со потрес, лифтот застанува на третиот кат, протресувајќи им ги бледожолтите мускули на лицето.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Ташко знаеше дека мајка му е таму, зашто утрината со татко му биле и затоа задоцнил на првиот час. „Мамо! Мамо!“ викашеТашко.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Зазбивтани стоевме кај северната страна од Гинеколошката клиника.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
На прозорците од третиот кат наѕреа неколку мајки, погледнаа удолу - кон нас - ама ниту една не беше мајка му наТашко.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Додека се искачувавме кон третиот кат, мама молчеше. Молчеше и кога влеговме во станот.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Пак е оној од третиот кат.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Ништо не потсетуваше на смртта што негде горе на третиот кат ѝ се прикрадуваше на својата жртва.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба, кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)