тогашен (прид.) - маниризам (имн.)

Вештерките од Макбет во една дречлива дисонанција ја изразуваат парадоксалната формула на светот: “Fair is foul and foul is fair”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Синтагмата acutezza recondita (скриена остроумност) се претвора во волшебна формула на тогашниот маниризам, обележувајќи ги и дворските "манири" и занаетчиството и модата. (...) Треба, значи, да се прикаже одреден тип на човек и да се анализираат разнородните "културни документи", наоѓајќи сличности и со сегашноста.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Всушност лудилото и не е друго туку метафора за способноста едно нешто да се претвори во нешто друго”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Под Луј XIV, на крајот на тогашниот маниризам, настан повторно станува - барем како фасада - студената антика на моќта, исто како и за време на француската револуција.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Во периодот од 1600 до 1660-та, на врвот на тогашниот маниризам, анаморфозата Leonardo Da Vinci, Анаморфотички цртеж станува голема мода; како концептуализмот во поезијата, како повеќеслојниот мадригализам со својата предизвикувачка хроматика и дисонанци во музиката, и како систематскиот сомнеж во вистинитоста на појавниот свет (картезијанството). okno.mk | Margina #26-28 [1995] 202
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Еден од италијанските писатели на програмата на тогашниот маниризам, Матео Перегрини, во својата книга Fonti del Ingegno (1650) пишува дека "идеите се нешта во okno.mk | Margina #22 [1995] 17 нашите гради".
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Рекапитулацијата на Тезауро се сместува во последните часови на тогашниот маниризам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Како епилогот на тогашниот маниризам да се сосредоточува во Лудата Грета на Бројгел Постариот, како таа - среде пејсаж на лудило - да станала последната и највисока муза на доцниот маниризам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)