тивок (прид.) - музика (имн.)

Од телекранот допираше сосем тивка музика.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се разнесе тивка музика.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Го чувствувам твоето постоење како топол бран од медитерански мириси, како диви страсти и топли огнови.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ја слушам твојата душа како тивка музика, нежна песна во пролетно утро, како мил детски глас, глас на животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Поминуваат деновите, доаѓаат ноќите, тонат во инфинитет, пуштам тивка музика, легнувам на стариот кревет ги затворам очите и заспивам со истата ноншалантна рамнодушност со која се разбудив.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во собата владееше тишина, а тие четворицата си подаваа некаква цигара еден на друг и скоро и да не разговараа, но затоа тивка музика допираше од касетофонот кој што во темницата не можев ни да го видам точно каде е сместен.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тивката музика од музичарот на клавир совршено се вклопуваше во амбиентот, а персоналот кој ни се претстави кога започнавме со вечерата, сите беа доктори по кулинарство, со искуство стекнато во најреномирани светски ресторани.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Прочитав дека бараат нежност, па им купив касета со тивка музика на флејта.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Обично во ова време по флешот вести следува тивка музика.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Грдан влезе во дневната соба - ниско масиче, удобни столови, широка софа и тивка музика што како да се стечуваше по ѕидовите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ѓорѓија само збунето се насмевна и стана да пушти малку тивка музика, да се обиде на друго поле.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мајка, охрабрена од смирувањето на Татко, стана, го засили гласот на радиото во форма на паун, од кое се ширеше тивка музика, па продолжи со нежен, ведар глас: – Се сеќаваш ли, мили, се навестуваше крајот на зимата на 1939 година, беше чинам крајот на февруари, пролетта се насетуваше во воздухот кога дојде дома, еден ден, со писмо од градоначалството, испратено за нас, од Тирана, упатено на мое име? – Се сеќавам, како да не се сеќавам. Писмото беше адресирано од Рим.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)