тивок (прид.) - ветре (имн.)

По многувековното слушање единствено благи и тивки ветриња, слушањето лисја што паѓаат од дрвјата и трева што меко расте додека снеговите се топат, Ушите сега се подмачкаа, ги навлекоа затегнатите, големи опна по кои дамарите на освојувачите трепереа како лесен лепет на крилја од некој комарец.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тивко ветре завеваше, свирејќи низ голите гранки... откинувајќи ситни праменчиња мов од стеблата на буките...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Мраморно Море, 94 совршената Не е маѓесна Оваа светлина Што те полева Што те гали Туку, Се-те-на-та Онаа што прелева Над колковите твои А јас ја нареков Со-вр-ше-на-та. цвет На цветот му нема спас: Полуде по кожата Од твојата Дланка. насмевка Тивко Ветре Во сонот На Ангела. тело Твоето тело: Ужасот За честичките Во моето Око. облаците На Л.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Тивкото ветре што струеше од реката го зафаќаше мазното лисје на мамутските тополи што долги години самееја спроти тврдината небаре решени да ја надвишат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)