темен (прид.) - раб (имн.)

Одбиваше да му ги протолкува знаците од сништата: „Зарем не гледаш како се влечкам по темниот раб на светлината - се жалеше – Немоќна самотничка сум, одам по дрвено мовче, кое веќе се крши, гризено од водата“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ако било време на сенокос, час кога пролетта е нападната од омарнина, копнежливоста на дивите треви ќе му ја раздвижела крвта на добитокот, дење да го наслушнуваат со мудрост на изморени рабини љубовниот повик на птиците, ноќе или пред мрак да ги влечат воденичките камења и да се удираат со рогови погрешно спрегнатите деснаци и леваци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По залезите, по последната дневна тага искажана со писок на бездомна животинка што се засолнувала меѓу лисја на гранки пред рано измитарена лисица, месечината, скаменет цвет над камен, никнувала од темниот раб на многугрблестите ридишта, поточно од самиот крај на светот: жугнувајќи од невидлива фиданка кон спокојството на височините, кон тајните на сите човечки надежи, побелувала и станувала спрложена, била лик на потаен покосник со нејасна, размачкана насмевка и изгледала дека претскажува нови неволи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Патријахална и со темни рабови на свеста, не го предизвикуваше на смеа. „Појди еднаш со мене и види ја анатомијата на човекот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)