Квечерината, додека претураше по белешките, виде како неколку врапци се распоредија на телефонските жици како ноти на петолинието.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Така, так, така, так, па тинк, тинк, небаре телефонски жици да ми се кинат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И додека низ селото кон положаите се влечкаа телефонски жици и се копаа ровови по планините, луѓето исплашено издивнуваа: - Ах, ако дојде до војна, селово ќе го снема...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Се завиткувавме во нив, ги врзувавме со телефонска жица што ја наоѓавме во ѓубриштата покрај морскиот брег.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Дво и трокатни куќи, градени со делкан камен, бели фасади, сите куќи поврзани со електрични и телефонски жици, бензинска пумпа, кафеани, аптека, улиците под асфалт, градинка, основно училиште и гимназија, многу патнички коли, трактори, комбајни.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)