татков (прид.) - книга (имн.)

Се случуваше, често, првите зраци на сонцето да ја згаснат лампата што цели ноќи светеше над татковите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не беше рамнодушен ни кон сведоштвата од татковите книги на Марцелинус и Прокопиј, според кои долгиот бедем на Калето, сличен на античките киклопски ѕидишта, допира уште од времето на византискиот император Јустинијан I.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сакаше тој час да ја истури пред татковите книги сета насобрана зборовна материја, сѐ што му се напластило во душата, откако се видоа последен пат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга беше среќен што меѓу татковите книги откри дело од староримскиот поет од Верона, Катул, со слики од римскиот форум по кој слободно шетале кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга дозна, од татковите книги дека козата била првото животно чиешто млеко го пиел човекот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Светлината од жолтата ламба среде татковите книги со ноќи не догоруваше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга по цели денови ги читаше татковите книги за козите и нивната поврзаност со животот, додека тие бели божици во неговите очи ја собираа зелената покривка на земјата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ако го видеа расположен, зафаќаа разговор за козите или бараа нешто да им прочита за нив од татковите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татковите книги криеја некаков поредок што беше во необична врска со редот, среќата на нашето семејство.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Неговата сенка, од време на време, проигруваше од осветлената лампа врз татковите книги. – Но јас имам читано – ја продолжи мислата татко ми – дека козите живееле со луѓето уште во време на таканаречените наколни живеалишта, најстарите човекови домови...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Од татковите книги можеше да се состави вистинска историја за козите и козарите на Балканот, на Медитеранот и во Европа...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Таа влезе во собата. Макар што сончевите зраци шетаа по татковите книги, ламбата не беше изгасната.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Зарем, како што можеше да се прочита во татковите книги, овие луѓе не опстанале благодарејќи на козите? Што се случуваше со овие луѓе?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На пример, никогаш не можеше да си прости што, за сметка на неколку таткови книги, го остави рачниот апарат за брзо правење јуфки купен при нејзиното единствено патување во животот, патувањето во Италија.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Од татковите книги за Калето, Чанга најмногу го привлекоа патописите на Евлија Челебија од периодот на Отоманската империја.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Трагал до зори, до Мајкиното ритуално влегување во собата, небаре во проверка дали, меѓу Татковите книги, е сѐ уште тука Татковиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Си минуваа годините. Останував верен чувар на Татковите книги, на неговото присуство.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка остана сама во куќата со татковите книги, под вечниот изговор дека таква била последната желба на сопругот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ако постоеше некаков Бог на татковите книги, тој беше во молитвата на трпеливоста на верниците...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Остана само Мајка да самува среде татковите книги, за да го доварди последниот нивни редослед, оставен како аманет да се дочува што подолго.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Преостануваше во татковите книги да се откријат можните правци на движењето на победниците и поразените.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Впрочем, избраниот наслов на книгата Атеистички музеј целосно и антитезно одговара на првиот том од трилогијата: Татковите книги.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Имаше многу познати и непознати, завршени и незавршени битки помеѓу татковите книги.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Меѓутоа, ако некаков излез, постоеше, можеби беше во идеите на татковите книги, кои се однесуваа на потрагата по константите на идентитетот низ троверјето, кои не завршуваа во ниту една конечна татковина.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Како се бранеа татковите книги при живе и потоа, посебно светите книги, посебно во времето на сталинизмот би можело да се напише посебна историја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Дали можев нешто битно да променам со мојата, можеби „донкихотовска борба“ со бункерите, како со ветерниците на славниот јунак на Сервантес, односно со моето напати „наивно противење”, што може да има кафкијански последици во текот на моето погрешно преземено патување во сталинистичка Албанија, излезено од орбитата и показот на татковите книги?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Многу внимаваше со ништо да не го изневери последниот редослед на татковите книги, да не помести ниту ливче, небаре Татко тука повторно ќе се врати, како секогаш.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
(...) Старова со романот Атеистички музеј, повторно ја менува својата постапка, сега таа е прозна фактура и нагласено кадареовска, надоврзувајќи се на романите Времето на козите и романот од фрагменти Татковите книги.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во свеста ми изронуваше распоредот на татковите книги, битката на светите книги со делата на сталинизмот во неговата библиотека.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Татковите книги јасно порачуваа: нема враќање во земјата на заробеното верување. Но одлуката да се патува беше речиси донесена...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ми недостигаше читањето на уште многу таткови книги според оставениот распоред.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кој зборува? Денешниот читател го поставува ова прашање, пред секое друго, зашто авторот веќе се претстави на западноевропската читателска публика со двете претходни дела: Времето на козите и Татковите книги.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но татковите книги, нивното занесено читање, со траги пепел, ми го покажуваа патот на истрајувањето кој минуваше крај победите и поразите на другите, покрај илузиите и амбициите да се впише својот живот во историјата на минливоста.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Постоеше систем на поврзаност на овие записи со татковите книги во рафтовите на библиотеката, некаква осмозна алхемија чии тајни таткото, господарот на својата библиотека ги однесе со себе, но остави доволно за разгатка за тие што би имале моќ да ги откријат тајните кодови на неговата митска библиотека...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во оваа книга беа содржани и преточени сите таткови книги, сета мистерија на неговата надеж, вистинските страници како да се разбере Балканот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше сигурно оти во метафизичката стратегија на Мајка еден од клучевите ќе ја открие историјата на бравата на нашето отворање на првата врата во животот во егзил, а додека спасувањето на татковите книги ќе ја продолжи семејната историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
При враќањето од мисиите синот-наратор се упатуваше кон наследените таткови книги.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше опкружена со вревата на животот на своите внуци, внуки, рожбите на своите рожби.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаше срце и душа да ги прифати нашите страдања, да не смири, останата сама крај татковите книги и најубавите цутови кои ги одгледуваше во својот балкон-градина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како последен храм во верувањето во татковината на животот ми остануваа татковите книги на кои можев вистински да им се доверам крај животот на мојата Мајка кои ги довардуваше до моето враќање.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Незавршената таткова книга за Историјата на Балканот низ падовите на империите стана силен поттик не само да ги надополнам нејзините незавршени страници, туку да трагам по нејзините отворени, нерешени прашања, посебно во однос на власта, владеењето, конверзиите поврзани со инквизицијата и другите историски процеси, погромите, језуитизмот, реформите и нивното отсуство, како основни извори на бројните судири во светот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Природно ме следеше неумоливата судбина на парадоксите, наследена од моето егзилско семејство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа имаше свои цветови во малата градина на кои им зборуваше со својот јазик на тишината, живеејќи со татковите книги, со спомените и со нашите чести доаѓања и заминувања.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше на извесен начин притаено задоволна, смирена, што најпосле ќе може некому од своите чеда да му ја препушти грижата за библиотеката во домот, каде што веруваше дека во книгите беше задржана татковата душа со која често можеше гласно и да зборува читајќи ги страниците врз кои беше посипана пепелта од цигарите при некогашните таткови занесни читања кога беше најжив, сеприсутен.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И кога се вратив, во нашата стара куќа во која Мајка си ја беше вгнездила осамата во залезните години на животот, со насолзени очи, по неколку дена ми рече: - Сине, Бог даде да се вратите живи и здрави од туѓина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Животот на Мајка се ронеше во спасувањето на своите чеда, дури и кога стаса во доба чедата да го спасуваат животот, таа се повлекуваше во школката на својата осама, во домот со татковите книги, секогаш со жилава надеж да нѐ дочекува од некое враќање.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа можеби и беше една од причините, во наследените таткови книги, чие значење го проширував во потрагата по историјата на постоењето во неговиот живот, го имав чувството дека не сум сам, дека сум силно со него, со неговото присуство, со длабокото размислување, со неговата жива присутност, неостварените илузии во големата потрага на патот на спасот на Балканот за своите чеда.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Некогаш ја држеа на нозе грижите за своите чеда. Сега тие израснаа, секој појде по својот пат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Премногу сум го изложил на ризик своето семејство, децата, суштината на нејзината мисија во животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ги читаше најчесто пред да заспие, како делови на нејзината голема молитва.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Книгата, големата таткова книга, со сите книги во неа ми се виде како живо суштество кое сакаше да ми биде, како што некогаш замислувал Татко, штит пред смртта.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се соединуваа душите, се избираа меките зборови на судбината.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Гледајќи ги татковите книги во нивниот наследен, само на места изневерен распоред, согледуваше дека го беше проширил нивното простирање до предели и народи, низ проверени, доживеани значења во животот, до кои бездруго сонуваше дека ќе го одведат книгите, верувајќи дека тие ја содржат вистинската надеж.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Од татковите книги, кои неколку години по неговото исчезнување ги зедов со себе на брегот на Езерото, при првото прелистување, ми проблесна наследената метафора, како некаков продолжителен мит во потрага по полнотата на изгубениот континуитет.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И синот-наратор, довчерашниот амбасадор, започна да трага по татковите книги, да ја продолжува татковата, но и својата мисија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мајка ја беше понела врската клучеви од куќата крај Езерото и напуштената куќа крај Јонското Море од нашите предци, светите книги Коранот, Библијата и Талмудот, покрај кои ја шепотеше тивко молитвата на сите вери кога ја минувавме границата, а Татко неколкуте главни книги од својата подвижна егзилска библиотека, како и неговиот започнат проект, ракописот за Историјата на Балканот низ падовите на империите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Царуваше во библиотеката тишината од татковите книги, тишина која содржеше повеќе вистини.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но таа се чувствуваше вкоренета за поголемиот дел од семејството, макар што живееше сама, со татковите книги, со духот на неговото присуство, на кој му остана верна на еден метафизички начин.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Охрабрувана од нешто што само таа го знаеше, се обидуваше да се спротивставува во тие мигови на осамата, верувајќи дека полесно ќе ја совладува со татковите книги.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во татковите книги со години трагав по спомените од неговото цариградско време.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа остана со својата осама и со татковите книги.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го чувствував мајчиниот трагизам, оставена да не ја доврши мисијата за која ја беше испратил во животот Севишниот, нејзината немоќ, низ татковите книги да го предвидува спасот на семејството.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Да се заслужи оваа тишина значеше да се исчитаат битните таткови книги.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Животот тивко се ронеше крај татковите книги, со нови прамени бела коса, во таа голема семејна архива на нашиот живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас ти ги довардив татковите книги.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но младоста на секого има свои импулси кои речиси никогаш не можат да се диригираат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И не случајно, на брегот на Езерото, во Струга, близу границата која некогаш ја минавме, татковите книги го остваруваа вториот живот низ моите занесни читања.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Живееше во симфониската тишина која умееше да ја оркестрира во животот, победувајќи ја горчливата осама крај верните таткови книги, наспроти разбеганите чеда, за кои сметаше сѐ уште дека ја беше испратил бог во животот да ги доварди, да ги спасува!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во неговите книги и ракописи, осудени да бидат закопани во заборавот на времето во некој подрум или таван, го откривав кодот на неговата судбина, смислата на неговите книги, да го спасува семејството...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Татковите книги со распоред кој беше жив говор на вистината и книгите на Климент Камилски, како среќни балканвавилонски сведоштва, остануваа како најсилен монумент на времето, како институција помоќна од сите институции со кои владееја со судбината на луѓето изминатите и сегашните режими.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
XXVI Купонските времиња од првите повоени години ни останаа засекогаш во сеќавање, а посебно настанот поврзан со непрочитаната Таткова книга од неговиот пријател Климент Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
VII Требаше да помине речиси една деценија и Мајка да си го врати каталогот на римската стоковна куќа Ла Ринашенте меѓу Татковите книги.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татковите книги, нејзиниот каталог на Ла Ринашенте, врската со клучеви, сребреното огледало, заборавените знамиња, како да го беа примиле отпечатокот на Мајкината душа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Меѓу малкуте спасени Таткови книги, во чунот кој нѐ пренесуваше преку границата, Татко го забележа Мајкиниот каталог Ла Ринашенте. Мило ја погледна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ги сметаше Татковите книги за живи, веруваше дека, низ потсвеста, тие ја водат до живиот простор на семејството на кој смртта не му можеше ништо...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
IV Мајка си имаше само една вистински своја, но најзна­чајна книга во својот живот, среде Татковите книги.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога читаше делови од Татковата книга, на Мајка најголем впечаток ѝ направија Татковите согледби според кои Албанците, во судирите со империите на Балканот, како и при нивните падови, најчесто го извлекувале „подебелиот крај”, при што лесно доаѓало до религиозните конверзии, милум или силум.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Многу години по Татковото заминување, кога ќе светнеше жолтата ламба среде татковите книги, ние верувавме дека Татковата душа е тука, крај неговите книги кои таинствено, во долгите ноќи, продолжуваше да ги прелистува Мајка... ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Така често размислував крај Татковите книги во кои остануваше толку живо Мајкиното присуство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка стана последниот чувар на распоредот на Татковите книги.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Вистината за Татковите книги се пренесе низ Балканот, низ Европа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И крајот на Мајкиниот живот, кога ја избра самотијата во домот, со Татковите книги, содржеше нешто трагично и возвишено.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Додека ги прелистував овие книги, се сетив на последниот Мајкин аманет, за кој ми велеше дека бил и Татков, дека само преку книгите, Татковите книги, било можно враќањето на другиот брег од егзилот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На залезот од животот, кога опсесивно се трага по некакво помирување со нереализираните илузии, небаре задолжен од семејната судбина во егзил да ја допишам хрониката, оставена со пораките од Татковите книги, како можен тестамент за новите патишта на идните разгранувања на семејството, постојано ме обзема чувството за еден неисполнет долг кон Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка заспиваше често со жолтата светлина на ламбата чија патина се разлеваше низ страниците на Татковите книги, кога сонот ја префрлуваше во нови времиња, во Татковата близина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во неа, со најмногу живот, беа останати Татковите книги, со неговиот непроменет распоред.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Си остана да ги дочитува Татковите книги, како столбови кои ја додржуваа нејзината душа во Татковата куќа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во тие мигови, силно чувствував дека ми останува во наследство, преку овие Таткови книги, во кои целосно, до крајот од својот живот, беше задлабочена и Мајка, да трагам по незавршената фуга на стогодишниот егзил на семејството, ми преостануваше разгатката на тивката тишина на поразот, во која беа супериорни Мајка и Татко.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но беше крајно љубопитен да ја дознае причината зошто Мајка не ги раздвоила овие знамиња од животот, носени низ балканскиот егзил заедно со Татковите книги. – По нашето патување во Италија, во каталогот на Ла Ринашенте, го чував италијанското знаменце што стоеше пред нас на вечерата кај грофот Чано...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се сеќававме на распоредот на татковите книги во библиотеката во различните фази на егзилот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се појави ненадејно и молневито пред француската читателска публика: три од неговите романи излегоа, еден по друг, во издание на угледната издавачка куќа „Фајар” - Времето на козите, Татковите книги и Атеистички музеј.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сеќавањето на татковите книги го означуваше нашето патување и во животот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Игор Лозински и неговите предци сигурно знаеле и за другите патишта, кои ниту во „татковите книги” не се опишу-ваат директно бидејќи сведочењето за тоа би го довело во прашање опстанокот на самата библиотека.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Таткови книги се пишувани со различни азбуки“ „мапите“ се со разнобојни цртежи, „глобусот е донесен во Цариград“ - а врз него е назначено, меѓу другото, и движењето на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Бој се водеше во татковите книги. Книгите на Дарвин за еволуцијата се спротивставуваа на вистините на светите книги.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татковите книги, или барем некои делови во нив, ги пребарувал и Русинот („рускиот емигрант”, Игор Лозински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Игор Лозински патуваше во вечноста на татковите книги. Стигна и до источните ракописи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во Татковите книги има едно мало поглавје озаглавено со Поука за божествата (Leon sur les divinits).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Меѓутоа, вистинскиот повод за ова мое долго и наполно приватно писмо е Твојата непозната читателка Елен Лејбовиц, жена што решила да Ти се јави откако ги открила француските изданија на Твоите две книги: Времето на козите и Татковите книги (а подоцна и романите Атеистички музеј и Брегот на егзилот).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Татковите книги сѐ уште ги содржат неговите соништа поврзани со мајкините. Мојата потрага продолжува.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Бев свесен дека патот кон реалноста, патот на храброста води секогаш кон другиот со кого е можен излезот, во нашиот случај излезот од балканскиот лавиринт.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Оваа состојба тешко би можела да се дефинира, доколку нема свои корени во длабочините на душата. (Старова, ibid.) Целата ваша натамошна кореспонденција, во која Елен Лејбовиц постојано се докажува како исполнителна, темелна, максимално посветена на Твојата литература, дури и мајчински внимателна кон нејзиниот автор... целата, велам, кореспонденција и не се занимава со друго освен со длабините на душата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сакав да ѝ напишам за мојата намера еден ден да пишувам токму на темата на жртвувањето, во план имав таков роман, тоа беше Балканскиот жртвен јарец, но остануваше едно прашање од романот Татковите книги кое таа често го поставуваше, а јас постојано се обидував да ѝ одговорам, во очекување на вистинска можност...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со моќта на тишината, без да знаат други, ја минуваа границата која засекогаш ги раздели од нивните.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
За мојата италијанска евазија ќе ви пишувам во друга пригода...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Почитувана госпоѓо Лејбовиц, уште еднаш вие ме завлековте, во мојот балкански лавиринт, во потрага по тајните на татковите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со нив, во Арл, ја споделивме во кафеаната Ван Гог, во која бил редовен гостин славниот сликар, мојата радост за првите објавени страници од Татковите книги, десетина стории, преведени од швајцарскиот романсиер Луј Жино во списанието Ecriture, кое се објавува во Лозана.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но да ги оставиме козите и лудите крави... Вие повторно се навраќате на Татковите книги по вашите повторни читања.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тој добро знаеше дека покрај научените јазици на Балканот, како штитови со кои и мајка со нивното знаење го одбрануваа семејството во времиња на војни и дека најтежок да се совлада беше јазикот на тишината, кој има своја посложена синтакса од јазиците на зборовите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
XXVII Речиси во секоја порака што ја добивав од Елен Лејбовиц, таа секогаш на преден план ја ставаше одбраната на моето пишување за балканските настани од призмата на стратегијата на преживување која се криеше во татковите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И бидејќи предавате на Универзитет во Неапол, се надевам дека имате внимателни студенти.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И за волја на вистината и јас бев заведен од татковите книги и од пепелта врз страниците на книгите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Да си ги напишал Татковите книги порано (уште во онаа академска фаза од Твојата писателска биографија), за да можел Твојот пријател Патрик Крисман да ги преведе на француски пред Барт да ја напише својата блескава книга за неискажливото во љубовта, можеби и приказната за Твоите Мајка и Татко би нашла место во нејзината работна библиографија... ***
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во татковите книги имаше најмногу соништа и тие затоа до крајот за мене остануваа живи.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Вие во татковите книги откривате црвена нишка, некаков Аријаднин конец, со кој го означувате излезот од балканскиот лавиринт, излезот од балканското варварство.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
За тоа враќање ми преостануваше само моќта на литературата, алхемиската потрага низ наследените таткови книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Покрај пасажите за потрагата по душата, фиксирана во татковите книги, во мајкиното огледало и врската клучеви на некогаш напуштените куќи, кои можеа да ги отвораат само сонуваните брави, мислам дека само во долговечната заеднички истрадана тишина можеше да се насети постоењето на душата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Всушност, во тоа важно писмо госпоѓата Лајбовиц се обидува да ти објасни зошто (воопшто) се решила да кореспондира со Тебе: тоа го сторила исклучително поради својата фасцинација од светот на твоите родители и онаа чудесна тишина, Барт би ја нарекол Љубов, која нив ги одржува обединети во текот на многу години (Старова, 2008: 22).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Восхитена од нив од нивната кревкост, чувствителност и топлина што не умеела соодветно да им ја прераскаже односно да им ја пренесе на своите најблиски, плашејќи се дека тие не ќе можат да ја разберат (...како да ме разберат зборувајќи им за кози и за книги, а да се избегне чувството на простото и на бизарното...; Старова, 2008: 10) таа решила да Ти пишува Тебе. за да Ти го каже веднаш најсуштественото: Всушност, отаде материјалната, социјалната или политичка реалност изнесена во книгите, пленува начинот на кој Вие го оживувате овој свет на кози и книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Беше загрижена за мојата иднина, за иднината на моето семејство, за можноста да постои хармонична мултиетничка Македонија, како иден дел на Европската унија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ете, во такви услови амбасадорот Крисман ја спасуваше земјата во која служеше и продолжуваше да ја преведува книгата Татковите книги, веројатно трагајќи по подлабоките тајни на оваа земја низ една негова личност и семејство, најдено во фугата и меандрите на балканскиот егзил.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Книгата Тврдина од пепел всушност е сочинета од пепелта врз татковите книги, при татковите читања, каде што посебно место зазема неговата цариградска кадиска диплома, со која самиот и семејството, ги провре, ги спасуваше минувајќи низ албанската монархија, италијанскиот фашизам и југословенскиот комунизам.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Фиксиран во твоите книги, тој свет не е само оска околу која се сложуваат и се развиваат Твоите фамилијарни приказни (целава Твоја сага што продолжува), туку е оска за самото твое пишување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)