ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Во исклучително занесно расположение, кога го допиваше по трет пат залиениот шампањ, му се обрати на домаќинот Сотир Паскали: Астрономе мој, морам да ти речам дека конечно утврдив дека ние имаме сродни души.

Се нашле сродни души и еден ден кога отидов да ја посетам таа ми рече дека нашла нова љубов.

За чудо, иако цели два часа ја носеше на рамења кај оваа прекрасна зеленоока убавица изостана оној флуид, онаа хемија што обично се јавува кај две сродни души.

Сродната душа, со која отпатува далеку.

Најдобро ти е да молчиш… така, нема да ти запишуваат што сè си кажал, ама, гарант, кога сродната душа ќе се прибере од некаде, а желно ќе ја пречекаш, тие од врата ќе ја дочекаат со зборовите: „Кај го најде намќоров, не зина цело утро …никако не му се угодуе!“

А ако најдеш сродна душа на овие години. тогаш треба само да пројдеш неколку пречки и, ако ги положиш, можеш да запловиш по мирни води со кајакот... до смрт.

Овие си се неговите, си рече.“ 258

Длабоко згрозен од едноличниот свет на ниската средна класа во кој се родил, Пол особено, и постојано, се потплашува од „мрсната реа“ на готвено (122, 125, 131), која за него го претставува сето она што има врска со непрефинетата тмурност, со долната телесност и со задушните секојдневни обреди на репродуктивната хетеросексуалност – сѐ што има врска со естетскиот пустош на секојдневниот семеен живот – против кој му се бунтува душата. ‌Пол ќе си најдел сродна душа во ќерка ѝ на Милдред Пирс, Веда, која исто така копнее да избега (како што ѝ нагласува на мајка си) од „твоите пилиња и од твоите пити и од твоите кујни и од сѐ што базди на маст, ... од ќумезов и од петпарачкиов мебел, од градов и од неговите распродажби и од неговите жени во униформи и од неговите мажи во комбинезони“.

Бевме во добата на невиноста, во која кога ни се упатени срамежлив поглед и затскриено искажан копнеж, тие предизвикуваат ерупции во нашата душа, под тенката и нежна телесна обвивка, доба кога душата и телото се сѐ уште поврзани во едно; добата на невиноста, кога возбудата не знае дека еден ден ќе се претвори во рамнодушност или во нагон за задоволување само на телесните потреби, а тогаш, дури и кога ќе успее во себе да вткае страст, нема да има ни способност ниту пак желба да го претвори мигот на уживањето во малечка вечност.

Бевме во добата на невиноста, кога душата уште е мека глина и не знае дека еден ден ќе се претвори во камен или во посна земја; бевме во онаа доба кога душата е глина која лесно може да се стопи со сродна душа, и од двете да стане едно.

Поетот и градот – две сродни души, неиспразнети. Љубов за љубов.