Имаше едно осакатено и исушено стебло веќе сраснато со земјата и едно друго, здраво и високо уште од пред Исуса.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Козарот беше бестрашен. Речиси сраснат со козите, тој добро ги познаваше и луѓето.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Козите речиси беа сраснати со нашите животи.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Бидувало ли: сѐ да се одвои едно од друго... само на средина нештото да се збие... сраснато со соништата од стрелите на времето?
„Еп на Александар Македонски“
од Радојка Трајанова
(2006)
Звукот, кој наликуваше на болно откорнување на некое тело во совршена симбиоза сраснато со некое друго, го уверуваше дека зад овој предел, макар да е само овде, се крие божјиот допир кој спојува и разединува, кој создава и уништува.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)