И тој презриво замижа. Под спуштените клепки ги гледаше само врвовите на своите чевли како отскокнуваат де напред де назад на заплисканата од утринските зраци улица.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И го читам лицето од површината на спуштените клепки: бледа, пребела, главата и се држи на две темномодри плетенки преку рамните плешки.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
5. Кога и да заспиваше со полна месечина во спуштените клепки, Грдан се сеќаваше дака како дете се подмочувал во сон.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)