сопствен (прид.) - немоќ (имн.)

На овој мост болката и радоста во една солза се сплотени од нашите исконски, страдалнички души родени.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Долго го чекаа разочараните оставени на сопствената немоќ, долго го чекаа и несигурните кои сакаа да бидат водачи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не можеме да замижиме пред сопствената немоќ, пред нашите и туѓите маки, зошто вербата веќе одамна ни е разнишана.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
За „On the road“ прв пат слушнав од Јанош, кога приквечерта, во август `72, терајќи ги велосипедите кон Велс, скршнавме од автопатот по едно суво поле до некоја пуста колиба со полуразурнат покрив (можеби бивша штала, од која кравите одамна избегале).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Прикрадувајќи се нечујно во целиот простор на бледи силуети, чувствувајќи ја сопствената немоќ, шепот на студен ветер во мојава душа кој крадешкум ме обзема толку силно за да затреперам и знаев тогаш и знам и сега дека ова е мост кој ги поврзува сите наши души, душите на светот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Загубата на Караман не можеше да ја преболи. А и сопствениот страв, сопствената немоќ пред ова зло го измачуваше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Затоа на злонамерниот Прокопиев за неговото искривено гледиште, само ќе му го цитираме Тостој: „Човековата злоба секогаш поаѓа од неговата сопствена немоќ“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Срам од сопствената немоќ и неспособност, срам од немоќта и неспособноста на својот народ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)