сопствен (прид.) - куќа (имн.)

После толку време, толку свет поминат, скоро под стреата на сопствената куќа да минеш и со своите да не се видиш.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Па тие будали без мене ќе го затвораат капакот, си реков и срипав, потрчав, во последен момент се фатив за сандакот, но доживеав нешто нечујно и невидено, во сопствената куќа, со сопствениот мртовечки сандак.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тешко се наоѓа сопствената куќа; и таа станала некако поинаква, портата од дворот како да води некаде другаде, дури влезната врата ја враќа сигурноста: конечно сме се извлекле од влажниот хаос, сме се вратиле во сигурноста на јасните предмети.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Јас останав сам. Сега бев сосема сам, па уште и туѓинец во сопствената куќа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Ова ќе биде нашата прва сопствена куќа.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Зачувај си го среќниот Бларни-камен за твојата сопствена куќа.“ „Но оваа е моја куќа.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тогаш сфатив колку боли принудното напуштање на сопствената куќа...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Му дозволува, замисли си, тој господин Иван Степанович на татко ти што да прави и тоа во неговата сопствена куќа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ви благодарам на љубезноста!“, вели татко ти и чепка со ноктот пред себе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Живееше со сина си и ќерките во нивната сопствена куќа како кираџија.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Човек и не знае што сè има во сопствената куќа“, рече девојката и двајцата се насмеавме.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Зар не е можно“, додадов јас, „министерот – иако го поседува писмото, а несомнено дека е така – да го има скриено на друго место, а не во сопствената куќа?“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но само што му се приближи, слугата ја фати и го удри своето од нејзиното лице.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)