ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Само во раскинот со традицијата, само во радикалното спротивставување на денешната состојба на духот и интелектот и моралот, можно е да се избори сопствениот идентитет.

Ангажманот за јавните интереси, за повредените права и потиснати вистини; критички рефлексивната дистанца во однос на сопствениот идентитет, културното наследство и општествените институции; емфатичната вера во јавноста сензибилизирана за рационална аргументација; перформативното произведување на таа јавност низ актот на јавна употреба на сопствениот ум; принципиелното поттикнување на културата на разлики; отвореноста кон феномените на масовната култура, како и постојаното доведување во прашање на сопствената елитна позиција; одговорноста за демократскиот развој на општеството во целина ... тие и ним блиските особини не се наследуваат по никаква законитост од она што се нарекува хрватска културна и политичка традиција.

4. „Внатрешното” јас самото станува еден расцеп и го губи сопствениот идентитет и интегритет.

Талкајќи во потрага по својот сопствен идентитет, скитаат, недефинирани, меѓу луѓето.

Почувствува дека е внесен во запознавањето на својот живот до таа мера што не можеше да го препознае својот сопствен идентитет.

„Феминизам“ го нарекувам движењето кое се бори да ги измени вредностите припишани на, и претставите направени од “жена” во подолгиот историски период на патријархална историја, исто како и во подлабокото време од нечиј сопствен идентитет.

Не е ни најмалку случајно, затоа, што главните артефакти на своето паметење („разнобојните каменчиња, исушеното корен-дрвце слично на детска рака, иконата и неколкуте школки“) и потрагата по своите предци односно по сопствениот идентитет (во Захариј) го бара во Атонската Гора, или што исто таквата, но уште повпечатлива, поттрага, од Рибоокиот, исто ќе ја врзе на други свети места, за Св. Наум, за „една пештерска црква во Киево“, за забитиот манастир во Романија, „негде меѓу Куртеа де Арџеш и Крајова“, за Света Софија или за „една стара црква, во реонот наречен `Фенер`“.

Спотот на СЈ го фетишизира самиот камп и го втемелува сопствениот културен идентитет, или антиидентитет, така што се угледува на кампот барајќи автентичност, се повикува на него како автентична контракултурна естетска практика, со која потоа хипстерите можат да иронизираат и на тој начин да ја деавтентизираат.

Современиот, главнотековен геј-идентитет, како што видовме, сака и да си ја одрекува различноста, да ја поднамали општествената забележителност, да си ја ублажи настраноста.

Третирајќи го кампот како свој стрејт-маж, како топовско месо за својата иронија – обидувајќи се да произведе кампска верзија на кампот, така што ја презапоседнува запоседнатоста на Милдред Пирс од страна на машката геј-култура – стрејтерската хипстерска култура ја претвора геј-културната практика во средство за афирмирање на сопствениот идентитет, односно антиидентитет.

Токму во нејзината сенка, под нејзино покровителство и преку идентификација со неа, настраното момче кое ѝ е, ете, син добива поттик/забрана да се воздигне до сопствената општествена и субјективна дејственост – односно, да изведува – и со тоа му се овозможува да си го обезбеди, неизвесно и малку веројатно, сопствениот идентитет, сопственото несигурно и провизорно место во еден ненаклонет општествен свет. ‌Во контекстот на Циганка, Милер може да тврди дека мајчиното отфрлање на ќерка си и мајчиниот обид да ја преосвои сцената за себе на крајот од мјузиклот предизвикуваат особено обессилувачки и разорен шок кога се гледаат од гледиште на момчето чиј сопствен пристап до изведбата првобитно го дозволил ликот на мајка му – мајка која своевремено го навела да верува дека, преку неа, и тој ќе може да си има место.

А тоа се стреми да биде секој современ идентитет.

Наместо да присвојува и да настранува главнотековни културни предмети, стрејтерското хипстерство ужива да презапоседнува малцински културни облици, заземајќи некои автентично настрани или дисидентски „симболи и икони“ и служејќи се со нив за да си го консолидира сопствениот идентитет, истовремено изземајќи се – благодарение на својата хетеросексуална повластеност и на својата шизичка свесност – од општествените дисквалификации што, како прво, воопшто и ги побудиле тие антисоцијални облици.

Исто како што нејзините поттици биле таму со првите зборови и со првите чекори на синот, така и нејзината благост дава трајна дозвола за неговата изведба – која тој истовремено ја изведува за неа, со неа и како неа (86).

Ја претвора оваа практика во средство со кое ќе си го заземе отуѓеното гледиште и ќе си ги зајакне документите во прилог на сопствената антисоцијалност.

Зашто тие себеси никогаш не би се идентификувале сериозно како хипстери, ним им треба тој нивен хипстерски идентитет да им биде антиидентитет.

Таа постапка е чиста спротивност на машката геј-културна практика што ја изучувавме.

Таа е лик на мјузиклот (86) и лицето во чие име се разработува жанрот мјузикл (83).

Секој општествен идентитет денес се одрекува од сопствениот идентитет; барем ја сака опцијата, одвреме-навреме, да ги одбие идентитетските „етикети“ – да биде „пост(допиши си го идентитетот)“.

Градејќи го сопствениот идентитет како непосредно визирање со сондата поетесата Олга Наумовска со изразот на лириката , суптилна, со нагласена естетска нишка гравира еден спектар на судбини, поетски пронаоѓања во срцето, во душата, во сопствената големина, но и во големината на другата имагинарната страна.

Не може да не се забележи дека нивната најдобра работа се одвива во 60-тите и 70-тите, кога мистериите на изведбата и чувството за сопствен идентитет се поголеми одошто во монументалните, намерно неспретни фото-дела.

Навистина се ретки оние уметници коишто инстинктивно ја знаат вистинската мерка на својата работа и се држат до неа, дури и за време на најбурната слава и популарност.

Балканизацијата, сфатена како субмисивност пред големиот свет и големите сили, не е ништо друго туку јаничарење.

Трагајќи по сопствениот идентитет, тие ќе дојдат до извонредно актуелни сознанија дека јаничарството, како вид на одродување, и денес воопшто не е мртво.

Татко, во својата егзилска стратегија, во основа сакаше да го оствари враќањето во себе, во сопствениот идентитет, трагајќи по излез во егзилот.

Оттаму маргиналноста станува начин за развивање сопствен идентитет, начин да се стане едно а не само друго на едното: „(...) просторот помеѓу нештата е простор во кој нештата се растураат, простор настрана и наоколу којшто е простор на субверзија и распаѓање, рабовите на лимитите на секој идентитет.

Понекогаш тоа може да е прашање на избор (пр. дисидентот, бунтовникот).

А јас ви нудам нешто друго. Ви нудам можност да ја раскинете папочната врска со своето племе и да се издигнете до својот сопствен идентитет.

Односно да се прошират рамките на сопствениот идентитет.

Рефлексијата не е и свест за сопствениот идентитет.

Уште повеќе, колку и одлуката да била “среќна” - според зборовите на Борхес - таа му била наметната.

Неодамна наидов на една книга од психологија во која ја подвлеков следната примедба: “Родителите им го крадат на децата сопствениот идентитет кога бараат нивното дете да ги оствари нивните нереализирани животни амбиции”.

Не велам дека Борхес пишувал само затоа да го задоволи татка си.

Дури и ако таа амбиција не е “барана” или наметнувана од Борхес како дете, сепак е јасно дека одлуката да стане писател не била негова, туку на татко му.

Кога ќе бидете возрасни ќе ги читате и другите мои дела, исполнети со патилата на нашиот народ да опстане на овие простори, постојано во докажување на сопствениот идентитет и бранејќи се пред бројните насилници и насилија.