сопствен (прид.) - детство (имн.)

Чувството на штета е присутно во целата уметност на Бојс.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По повод излож­бата на цртежи и објекти од 1971 г. еден критичар напиша: „Од бандажираното мало детско стапало и валканата детска ракавица, до страниците со многу прецр­тани броеви, неговото сопствено детство оживува.“
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Она што го привлекло детето била интиуцијата за неговата сопствена историја и време и за присуството на нешто што никој не го забележал”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И јас продолжувам, ја објаснувам историјата на Југославија, патем ја објаснувам и својата лична историја, ги извлекувам од правот бабите и дедовците, кои не ме засегаат, но си мислам, можеби за неа, мојот shrink, тоа е важно, на глас се сеќавам на сопственото детство, ништо не пропуштам, ни пионерската марама, ни работните акции, ни Титовата штафета...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Баш бев среќна што си имам свое сопствено детство!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ДЕНА И ТРОЛОВИТЕ
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мој мал борч кон сопственото детство.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Религијата е ризница од претстави настанати од потребата човечката беспомошност да се направи поднослива, создадени од материјалот на сеќавањата на нашето сопствено детство и детството на човечкиот род.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така човекот, имајќи ги тие претстави, е заштитен во два правца: заштитен е од опасностите на природата и судбината, и од повредите кои му ги нанесува човечкото општество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледајќи те се сетив на сопственото детство: посакував гитара, ама не барав да ми купат.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Во ваква празнична атмосфера и возрасните се враќаат во сопственото детство, се враќаат од далечната магија, се внесуваат во играта што ја гледаат и во звукот што го слушаат, па со нозете тупкаат во ритамот на песната - Дојде Дедо Мраз!!!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)