сопствен (прид.) - болка (имн.)

Човекот како да сака да и олесни на сопствената болка и на маката што ја влече со себе, ги повторува и ги преповторува зборовите на старичката и, тврдо газејќи напред, не свртува опул зад себе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој воопшто не се сомнева дека и овие патеки кои нудат чудни задоволства знаат да постават стапици и умеат да ти наметнат неугодности во кои напати нема да ја распознаеш и сопствената болка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете тоа сакам да му го речам додека ги кревам полните садови со вода. Но молчам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му верува крај сопствената болка.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Нашето општество бара од своите неолиберални субјекти да се збучат, да се држат ведро стоички лице в лице со општествено стокменото страдање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нѐ учи да не го обвинуваме општеството за нашите јадови, туку самите да ја преземеме одговорноста за себе – да најдеме длабоко, лично значење во сопствената болка и морално да се воздигнеме со нејзиното прифаќање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога ѝ се подбиваш на сопствената болка, го претркуваш и претпазливо го спречуваш нејзиното обезвреднување од страна на други.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не би можел таму повторно да работам бидејќи мојата генерација му припаѓа на минатото.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Опишувајќи ја, јас се опишувам себеси и мојата сопствена болка.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кога крилјата се подготвени за летање бргу се долетува до гнездото на сопствената болка од сопствената шака си ја лижеш изгубената радост и ја ишкаш смртта од струните на виолината ноќни сенки излетуваат од акордите на вердиевиот реквием и им ги бришат челата на публиката лачени ноти скокаат низ историјата и се потат во чевлите на диригентот звуците на животот како лилјаци се удираат од ѕидовите на вечноста од суво усте лушпе ореово се разлева кон реката вердиевата чаша вино отаде реката последна причесна и школки на суво - на клапнатите музичари им намигнуваат.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)