Имаше ѕвезда, речиси, пустински спокој во лицето, бездруго наследен од спокојните вечно задоени бедуини во некој неизвесен правец во пустината, со само ними согледлива цел.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Тешко можеше да се претпостави ова лице намуртено или гневно.