Деструкциската уметност е опозициска во одбивањето на лингвистичките апстракции коишто несвесно придонесуваат за одржувањето на деструктивната епистемологија на западната култура, епистемологија коренито совршена во „одбрана на интелектуалецот“ низ политиката и технологијата на изумирањето, за која толку вдахновено пишуваше Carlo Cohn.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Во таков случај грамофонот не би ја исполнувал основната намена, а таа е да биде совршен во таа смисла што ќе ги репродуцира сите звуци па и оние кои се фатални за него, што јасно, е невозможно.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Самосвесната софистикација на современиот интелектуален дискурс стои во јасен контраст спрема Мецгеровите субјективни „зборови“, емоционалните зборови што збунуваат, но коишто се непогрешиво стварни, директна експресија на замешаниот, страсен, лут и заплашен виктимизиран човек.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
А: Така е. Сега ја разбирам кваката.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)