Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Сега нивните досиеја покриваат над 500 видови. 160 okno.mk За да идентификуваат една, тие прават хемиски тест, ги мерат нејзините обем и длабочина, и потоа ја забележуваат нејзината боја и белези.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Имаат листи на познати видови, страници и страници од нив (оваа што ја гледам има девет страници и ги покрива само сините таблети од последните четири месеци), со детаљи собрани во код со 13 единици.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Иако браздите длабоко и беа врежани во кожата, а белите коси, собрани во долги плетенки, истенчени, лазеа по малку подвитканите плеќи, како да беа слепени со нив.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Добрината собрана во едни широки гради под срцето.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Сите ученици се собрани во дворот на гимназијата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Еден број луѓе, како секогаш, беа собрани во малата просторија и бистреа политика.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Меѓутоа, пред 1968, од кога датира Морисеевото авторство, Ворхоловите филмови не се конвенционално монтирани.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Развој на сижето Ворхоловите рани (концептуални) дела, како што видовме, се одликуваат со отсуство и своевидна негација на сижето (нивната содржина е собрана во една реченица).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Данило Киш Ако текстовите собрани во оваа книга имаат некоја заедничка интенција таа би можела да се изрази во сликата на барикада.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Е, тоа беше златното време на шадханите од кое, фала му на Севишниот, и јас нешто фатив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ти, мајка ти, браќа ти, сите заедно, радосни, собрани во колипката за Сукот?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Девојките собрани во некоја од авлиите тие песни ги слушаа со тага, вдишуваа од вечерниот мирис на ѓуловите по бавчите, се кикотеа запирајќи го везењето и се дошепнуваа за момчињата врз кои крадешкум им паднало окото или од чијшто поглед им затреперило срцето тој ден; или пак седеа замислени, зашто најголем број од љубовите на Јалија и на Дорќол4 завршуваа неостварени.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не сме во кожата негова и не чувствуваме темница и мувла собрана во четири ѕида; не чувствуваме ни удари, диви и разбеснети, како ни гмечење до бесвест, за да се признае сѐ.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Бевме собрани во училишниот двор и чекавме да влеземе - да ги земеме свидетелствата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Бев облечена во прекрасно везено фустанче. Ми го везеше и ми го шиеше мајка ми. Со народен вез.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Четниците, засолнати зад карпите можеа веќе да ги забележат претстражите од потерата како се вовираат низ честарот, собрани во групички по три четворица, но држејќи врски меѓу себе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе и тука даде наредба да го чекаат него за команда.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тука се сите, — и му ги наброја сите војводи и раководители што беа собрани во колибата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Затоа добро отворете ги очите да не стане некое предавство, да го запишеме Смилево во црната книга, — заврши Даме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Повеќе времиња беа собрани во ова пусулче кое, сега, тебаше да му го отвори патот во социјалистичкиот суд.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И пашата не беше уште ни пристигнат во Ресен, а таму веќе трепереа во смртен страв, собраните во џамијата преспански аги и бегови...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Бидејќи според режисерот (но и според Хераклит) сите нешта се насочени кон сите нешта, анатомијата на хиерархијата на луѓето собрани во ресторанот во еден европски историски контекст е потпомогната со сликата на Франс Халс и со еден алузивен наод - книгата посветена на настаните во текот на француската револуција.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Луција се појави точно пред полноќ. Беше облечена во црвено здолниште со бели цветови и лесна кошула; косата ѝ беше собрана во опашка и очите ѝ сјаеа на еден особен начин.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дури, еднаш, на коридорот, еден мој другар ме прашуваше како сме си поминале на тренингот и дали навистина можам пет минути да возам на едно тркало; Луција стоеше само на метар од нас, сама, замислена, и гледаше низ прозорецот; надвор врнеше, таа гледаше во дождот, а долгата, црна коса, собрана во опашка ѝ паѓаше по грбот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа утро, кога првпат разговаравме за трагите што никогаш не можеш да ги забележиш овде, под Сина Скала, надвор врнеше дожд, јас не отидов на училиште, а денот беше сосема беззначаен бидејќи сиот беше собран во една парталава сива облека; потсетуваше на изнемоштен изѕемнат бедник; стоеше под стреата и тоа пред самиот прозорец.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ДАСКАЛОВ

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Седнуваат на мојата маса тројца; напнати, убави, со коси одзади собрани во опафчиња, со празни лица.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Една жена која лежеше на другиот крај од просторијата почна да вреска.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Без грч, само собрани во тупаници.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нејзините раце беа собрани во тупаници.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Всушност, собраното во оваа книга, и самиот наслов на книгата, се резултат на таа нова творечка возбуда и на неа гледам како на задоцнета рожба која својот подостарен родител го прави среќен и возгордеан.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Оттука, пред сто и педесетина години, глас ви пратив, собран во бело ќесе со дванаесет благословени камчиња и седум седефни школки.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Истегнувајќи го вратот на една и на друга страна и протривајќи ја повторно онаа линија на болката, тој седна, го макна перото во мастилото и продолжи: „Тогаш кога излегов од темниците филиписки, собрани во куќата на Лидија, чекајќи од мене утешение, ми рековте: ’Павле, поучи нè како да ги отфрлиме прангите со кои, како и тебе, нè оковале!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Седум ангели собрани во една лага!

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во својата очаеност, понижена или посрамена, сеедно, Фиданка Кукникова го понижила и го посрамила - топлината на нејзиното месо сѐ уште му ја морничавела младата кожа...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По четири броја (собрани во Книга за Џим), списанието исчезна во празнината.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ги гледаше сите нивни лица, сите четири лица на сите овие четворица познати луѓе, кои што сега, исто како небото пред малку, мораше да ги открива на еден сосема нов начин, во таа нова длабочина на небото над нив, додека почиваа и додека си уфкаа во своите прежилени раце, а и после, додека ги палеа своите цигари, собрани во една група пред него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Чекање. Беше добро, сета добрина, беше собрана во тоа, во чекањето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Волците се растурија, оставајќи по себе само неколку расфрлани голи коски, а еден од нив, продорно квичејќи, ја повлече по себе едната своја мртва половина, додека другиот, сигурно погоден во скокот, се стркала со сета сила надолу, меѓу стеблата, собран во грчот и мртов.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го гледаше долго тоа парче живот, собран во тоа клопче морници, со лик на штотуку родено јаренце, како стои пред него, уплашено и диво, неподатливо, но сепак од некаде - блиско, со својата добрина, со својата некрвожедност и беззаштитност во оваа провалија на ноќта.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше зашеметен од толку многу убавина собрана во едно тело.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Можно ли е тоа? Толку свет собран во ова малечко прозорче!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Надвор плискаше дожд и ги миеше камењата а нивната чистота сѐ појасно се покажуваше во бербатната вода, собрана во шеталиштето.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Женската челад и поодаснатите деца (додека дудачињата и малечките спијат во скутовите на мајките и тетките) собрани во женските одаи околу легачите и при светлина од конопени вивки натопени во борова смола се грижат за излезените од дома и му се молат на утрешен Свети Јован Крстител - тој да ги заштити, првин сите другите после и нивните.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На сите им студи, вели, некои собрани во купче се пикаат еден во друг и се тресат, се пореваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За Македонците, згутавени во беда и неизвесност, по плитарски и каменоѕидни куќи скоро без прозорци или по зандани, едни, а други собрани во секакви војски, иднината е нејасна, повеќе матна и разбуричкана отколку привлечна.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Дишан: Доброто или лошото немаат никакво значење бидејќи секогаш нешто е добро за некои луѓе, а лошо за другите. 3 Луѓе кои едно зборуваат, а друго мислат. okno.mk | Margina #3 [1994] 25 Врската Дишан-Жари може да се пронајде во најраните белешки на Дишан, запишани во 1912 година и собрани во Green Box од 1934 г., и во постхумната книга Marcel Duchamp, Notes (Марсел Дишан, белешки).

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Превидувањето е разбирливо, зашто дојдов на уверување дека за Дишан било важно врската со Жари да ја држи во тајност, и дека неговото однесување во тој поглед фрла светлина на целата мистериозно-измамничка поза која тој ја негувал, толку поетично собрана во делото од 1959, With My Tongue in My Cheek (Со мојот јазик на мојот образ3).

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Кејтеновиот син беше еден од оние ѓаволски старци што можеа да гледаат илјада километри пред себе, божем сета далечина беше собрана во неговите очи.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Не знаеше: седеа собрани во својата заседа, шумеа се наслушуваа, го тегнеа господа за брада, слутеа црна иднина ако останат пасивни зашто не веруваа дека тој е само месечар, обичен болен месечар без зла совест.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Беше потпрен на ѕид како осуденик, оросен од чело до брада, бел, сув, собран во хармоника. „Но тоа не е сѐ“, се наведна кон него со таинствена интимност Отец Симеон. „И месечар сум.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И студот има ДДВ пресметан во иситнети сеќавања собрани во кесички чај.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Во последниот дел од вечерта како модели за најсвечени пригоди беа прикажани и тесни црни или темно лилави фустани кои многу јасно ја истакнуваат женската фигура, горе затворени со набор од копченца од страна, со косата собрана во завиткани локни на секоја страна и високо дигнат тесен шешир со две,три или четири машнички од страна.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тие имаа само црни стада, а убави бели жени облечени во убави алишта, сѐ рачно изработени, косите собрани во пунџи, до нив малите деца и ги водеа коњите покриени со тие нивни познати јамболии.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

По богослужбата тоа им го соопшти на собраните во црквичето и продолжија со молитва - милите живи да им се вратат...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

До тебе седеше едно црномуресто девојче, косата ѝ беше собрана во кики, цело време љубопитно те подгледнуваше и со лактот дискретно ја удираше постарата жена што седеше до неа, најверојатно нејзината мајка.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

— Чорапи со искинати стапала издутна — овде: роди издргнала — пораснала изим — дозвола, одобрение излегло — бачилото излегло, го дале овците млекото што требало да го дадат ила — 1) само и само, 2) но измет — 1) услуга, 2) работа во куќата исквака — одгледа дете, пиле испрдопашен — без надзор — слободен истеристемес — сакашнеќеш јад — овде: многу зелена боја јажичка — од 'ржање плетено јаже 1) за рогузина, 2) за врзување снопје јалов — 1) несигурен во работата, 2) безплоден јаловар — овчар што ги пасе јаловите овци, брави, шилежиња јаловица — жена без деца, 2) овца, коза бесплодна јурнек — образец јаток — уток за ткаење ка — како кабули — сака, колку му сака душа, колку милува доброволно да даде калезмо — предмет со кој се канат гости (јаболка, погача, карта со вино) калец — волнени нараквици без прсти калкан — ѕид до ѕид надворешната страна калнокапец — земјоделец, работник тежок капица — стогови снопје, сено караџо — име на црн вол карма — дрва наредени каршилак — одговор на прашање кастиле — нарочно кат — дел од куќата од двете страни на огништето квачката — седумте ѕвезди кило — мера за жито, 100 оки кист — предето за кистење саѓии, унечки, гунки кистен — китен клови — растението 'рти клада — пресечено или паднато дрво без гранки клашни — врста дебел шајак клинкач — сводник, стројник по невеста кловен — из'ртен клопка — дрво врзано на вратот на свиња да не бега од свињарот дома коа — 1) кога; како, 2) време през девоноќието козинавец — покров од козина коловар — планинска мирислива трева колџија — шумар, чувар на нешто државно конак — 1) преноќиште за војска, 2) куќа висока, беговска конушма — врска кончарка — штичка на која девојчињата ги виткаат конците за везење копита — назив на кошула на која има навезени коњски копита кос-коџа — дури коте — дете (на галеб) котелец — примка на плетен предмет — чорап, калец, фанела итн. коцле — плетенки ситно плетени собрани во една плетенка коцел — предена кои се надоплетуваат на косата на невестата кочан — дозвола, извозница за штици, дрва, катран, 2) кочан царевка коџа — многу, баеги красте — потценување на човек — крастав е тој и тој кременарка — пушка со кремен крешник — окрајка од погача, леб, сомун

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тука беа збрани претставниците на сите прастари живи суштества, собрани во домот на само еден човек, дојден од големите руски далнини...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

За Татко беше јасно како ден каде целеше мислата на Игор Лозински, макар што се оддалечи од основната тема за која беа собрани во ноќта.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

...неверниот зрак што прска по фотографиите ја пронаоѓа средишната наречена три генерации мојот покоен дедо покоен татко и јас композиција смирена дури класична за албумот на метаморфозите процесот е тука речиси завршен и малите заеднички спомени собрани во лежерната опуштеност на телата несогласеностите израмнети во трите споени фотелји како на фреските со светите воини во царството на прездивот битките урнатините светилиштата раните ветени земји се зад вратата во ноќта дури и смртта дури и господ исчезнале впиени во молкот на сончевиот воздух...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

- Зошто носиш црно?