Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Градот е брз, градот е хаос полн со урбани легенди лажни јадни безделници што дремат на кафе во полни кафеани со душите гладни Рурални фаци со вратоврски во трка по бизнис и зделки матни циганчиња боси навлечени на лепак дрпаат случајни минувачи и странци

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Соколе застанува пред излогот како случаен минувач, со рацете одзади.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Повремено ме освежуваше појавата на случајни минувачи под голиот прозорец.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Се гледавме едноставно и обично, како да бевме случајни минувачи во парк со птици.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Пречкртан е пешачкиот премин, внимавај на случајните минувачи.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Тоа е светото тројство кое сега ми е потребно, а сè друго е случаен минувач што ми овозможува да ги правам моите каприци.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Еден случаен минувач, забележувајќи го, застанал и го прашал што прави.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Затоа што и Билјана додека го белела платното, а Ајше со пирајка ги млатела чергите на река (биле доволно стари и мажени за Климе и Реџеп) со белото месо на натколеницата која била намокрена, на случајниот минувач му била копнеж со години... и сликата на испуканата земја покрај босите нозе никогаш не му исчезнала од главата, а со неа и прашањето: „Кој бил најжеден - земјата исушена, жената распукана како лубеница со раскрачени бутови, или... тој?“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Едните, на задното седиште на „сто-кецот“ на случајниот минувач, кому во џебот му шушнала една книжна што успеал да ја сокрие од дома и од децата, на брзина му го земаат умот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тие се можеби, чекори на случајни минувачи, а можеби тешките скорни од чуварот на овој одвратно глупав поредок. Да! Во тоа е сѐ.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Во такви случаи татко ми се однесува како да е случаен минувач низ куќата, или како незаинтересиран гостин кој се чуди што тоа се случува, оти, нели, не е од нашето семејство и нема удел во настаните и односите во нашата куќа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Јас не разбирам зошто и како е можно мајка ми да е виновна за сите лоши работи, а татко ми да е невин.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

На ова му претходи промуќурен поглед лево и десно, да случајно не бидеш приметен од случајните минувачи.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

- Мислам и на потписите на оние петмина случајни минувачи, не само на нејзиниот потпис.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Ете, гледаш што се случува кога луѓето ќе исчекорат од вистинските настани и ќе тргнат под рака со својата неуморна фантазија и предрасудите?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ГО - Еден ден М. Горки го видел Гогољ како игра шах со Ван Гог. „Знам една слична кинеска игра, ГО“, рекол Горки. „Се однесуваш ко горила, Горки!“, рекол Ван Гог. Тогаш случајно поминал и Гоја. „Си почнал да се гоиш, Гоја? Да не играш многу голф?!“, рекол зајадливиот Гогољ. „Ништо не е тоа во однос на Де Гол кој оди ’ор гол по мостот Голден Гејт!“, рекол Гоја. „Која година е ова?!“, прашал уште еден случаен минувач, филмскиот режисер Годар. „Ти годи да поставуваш вакви прашања?!“, му рекол зајадливиот Гогољ на Годар. „Ова е ко некоја готска приказна...“, промрморел во себе навредениот Горки. 42 Margina #19-20 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Чудно, оваа вечер не го слушавме ехото од чекорите на случајните минувачи што газеле врз килимот.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Понекогаш и врз главата на некој случаен минувач под нивниот прозорец.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некои од оние кои имале куќи, имале тоалети во дворовите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

111 Неговите портрети на минувачи, изложени - меѓу другото – на Биеналето во Венеција, во Центарот „Жорж Помпиду“ и на Шанзелизе во Париз – ја поставуваат случајноста во центарот на создавањето значење, истовремено егзалтирајќи „химна за потенцијалната и непознатата креативност, за не-признавањето на уметникот-поет кој е избришан од историјата“ (Акилe Бонито Олива).