слаб (прид.) - и (сврз.)

Доста сентименталност. Слабите и неспособните нека живеат од спомени. Тие нека тагуваат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Точно е, јас `рзнувам“, претече во него се. „И лајам како мачката на еден Каин и еден Авел.“ „Па?„ Адвентистот гледаше во него, во својата смрт, беше слаб и набиен в кожурец на неизлез, беше бессилен дури и да помоли за милост.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Овој човек, вака слаб и жилав, триесет и две години стар, нехранет со силна храна, или пак слаб заради работата што ја работи, се нафаќа да се фати за гуша со оваа голема работа на копањето на бунарот, да слезе долу и да ја најде жилата на која јас веќе толку многу мислев и веќе повеќепати го доживеав моментот на појавувањето на водата, иако копањето не беше ни почнато.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Слабото и русо лице на братучед ѝ Боб беше испиено и безволно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Орде беше најголем, па, иако слаб и недораснат, мораше да се нагрби со сите тешки селски работи.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Знаев дека таа нејзина сигурност е неприродна; претпоставував, дури, дека зад неа се крие и сосема ронливо човечко суштество, слабо и искомплексирано.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Душата на отец Пелазгиј навистина беше слаба и не веруваше во самата себеси, а камоли во Бога.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја опипуваа овие погледи неговата снага, слаба и недовршена во растењето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Лицето и онака запалено, и онака слабо и издолжено, сега уште повеќе се слизнува.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Групата стројни момци–Македонци е составена од плејада високи и ниски, слаби и дебели, млади и стари...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Кога ја виде Слобода, таа беше многу слаба и малечка, како дете родено во затвор.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Поткрепувај нѐ кога сме слаби и тажни.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Очите ѝ се слаби и дење, ноќе е како слепа, одвај ја забележува и светлоста на далечните ѕвезди, тие неми сведоци на оваа необична средба.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Ах ние жените, зошто сме создадени волку слаби и беспомошни - шепотеше Анастасија додека удараше по перницата, иако, одамна ја беше извлекла од под навлаката и последната прашинка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)