скопски (прид.) - дервиш (имн.)

Меѓу нив беше и најславниот скопски дервиш.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Пишувајќи за животот на Делчев, писателот користи и повеќе познати анегдоти и духовити досетки низ кои се открива итроштината и неустрашливоста: излегувањето од опколениот град како мртовец, влегувањето во Солун кога е преправен во селанец чија кошница е полна со велигденски јајца, па како главен инженер за изградба на патишта, чуден трговец, или пак сцената кога седи и пие кафе со главниот скопски дервиш.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој се поздрави: - Мераба, ефенди!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Народот од нас чека помош и заштита. Тој што станал комита, не е орач. На комитата пушката му е плугот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
На другиот ден, преку скопската пошта, главниот скопски дервиш го доби ова писмо: „Дервиш ефенди, вчера вечерта, пиејќи кафе во кафеаната, вие изразивте желба да го видите Гоце Делчев и да му честитате.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Слободно ли е да седнам во вашето друштво? - праша главниот скопски дервиш.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Другиот Турчин со мене беше комита - мој другар.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Главниот дервиш седна. Турчинот со засуканите мустаќи ја извади кутијата со тутун и му ја подаде на дервишот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Подоцна, обележан од мистичните крикови и самоубодите на скопските дервиши, трагав по генезата на овој мистицизам кај поетот Џелаледин Руми Мевљана, основоположник на Мевљавискиот ред (живеел меѓу 1207 и 1273).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)