син (прид.) - небо (имн.)

Младата наставничка понекогаш ќе се загледаше преку прозорецот, од каде што наѕираа гранки и низ нив сино небо, и како да се загубуваше сета отсутна за миг, -на усните ќе ѝ се јави една толку лека и толку занесена усмевка, што мене просто ме принудува да ја следам и внатрешно да учествувам во неа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Со одмерени голтежи - пие со очите вперени во синото небо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Авантури што го одземаат здивот, непознати брегови, далечни светилници, сино небо, слатки мириси на мед и јасмин, почеток на нови задоволства.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Без ироничен занес го гледам секој метар од патот што го изодев, центарот на светот е далеку, а јас во таа потрага тргнав низ невремето на судбината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Му се чинеше дека облаците се настрвени кучиња и од сите страни лаат во синото небо, да го парчосаат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На сѐ уште светлото париско сино небо имаше млада месечина тенка како најфин прстен.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Утрешниот ден осамна во сонце и сино небо.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Се изви по прашниот пат надолу нејзината колона, песна се огласи по полето и долго низ зелените перки на пченките светкаа белите шамии на бригадирките, а високо на синото небо се оцртуваа лопати и копачи. Малиот водоносец остана сам на празната полјанка пред логорот.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Но пак тој стоел, крај сето тоа со гордост на овој свет; над него горе, во сино небо ширеле орли лет...
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Се враќа назад смирена од топлото сонце, од слабото ветре, од јасното, сино небо.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Децата се растрчаа и набргу имаше сѐ што требаше за една леса врз која го наместија дедо Костадин и врз рамењата на Танаско, на Друже Србине и на некои други, му ги прошетаа очите по бистрото и сино небо од станицата сѐ до куќата на која не требаше да ѝ се отвораат вратите и прозорците оти уште од кога замина бабата Петра тие зееја со пустошот во себе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Часот бавно минуваше. Денот се топеше. Сонцето потона на чистото, сино небо.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
На ракетата не можеш да имаш солен ветер, сино небо, ни жолто сонце, ниту Маминото готвење.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)