син (прид.) - крв (имн.)

Како што Змијата ѝ дозволува на темната грабливка да ги забие канџите во нејзиното виулесто тело, оплодувајќи ја со сината крв жедната почва, како што Загреј, парчосан од синовите на Уран, повторно се раѓа, уште помамлив и постраствен во светлината на мудроста, така и тие, загадочните рицери, непомирливи бунтовници против Законот што потценувачки го дели боженското од земното, минувајќи низ она што го нарекуваме стварност, се претопува во треперливата прегратка на духот, засекогаш млади, неранливи во своето жртвување...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тоа беше претерано драматизирање, мислеа Полардовите заедно: за почеток, луњите и ураганите обично не му приоѓаат на источниот брег од морето, такашто виорот најверојатно му припаѓал на едно невреме веќе минато (Џоен немаше срце на пријателката критичарка да ѝ сврти внимание дека, како што би забележал секој што ги познава плажите, песокот е сѐ уште мокар од неодамнешниот дожд - оптички ефект со кој уметничката со право се гордееше); понатаму, додека самата критичарка е од познато семејство со сина крв, кој било кога ја видел таа витална течност во лаванда? Маргина 34 59
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Сина крв тече низ сите крвни садови. Тоа е аристократијата на мојата душа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Луд народ. Без педигрее. Без крв. Без сина крв, мислам.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Небаре овие родените во Скопје, а во исто време и родителите нивни и старамајките и дедовците, сите со сина крв во вените да се.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)