Така јазикот се кршеше: ја помнеше возвишената епска слава и се судираше со секојдневната беда.”
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Бидејќи таму каде што не се дошло до каква било сублимација на религиозната или филозофската идеја, стварноста и не може да биде повеќе од секојдневна беда.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Литературата на времето на смртта го овоплоти единството на „трупот како Севишен” и „секојдневната беда”.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)