Набрзо во 1834 година, кога се распадна военоспахискиот поредок во империјата, и по 1839-та кога со Џалханскиот Хатишериф беше гарантирана личната безбедност, имотот и вероисповедта, а со тоа создадени и можности за преселување на луѓето од едно место во друго, од селата во градовите и од помалите градови во поголемите, во Потковицата се случија некои промени кои, подоцна, имаа големо влијание врз севкупниот живот во неа.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ниту Кирхнеровата, 1906 г. напишана и в дрво врежана програма за „Мост” не проповедаше доследно некоја естетика, туку само со нагласен патос ја повикуваше младината да ја отфрли традицијата и „природно” до создава од сопствените побуди. (...) Не треба да се менува само уметноста, туку севкупниот живот.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)