свој (прид.) - црн (прид.)

Надалеку беше позната по својата црна магија заради што многумина ја избегнуваа и улицата во која живееше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го исклучував тонот и склопчена на каучот ги гледав Индијките како ги отвораат устите во облик на буквата О, ги збрчкуваат веѓите во облик на буквата V, се подигруваат со своите црни плетенки, ги камшикуваат Индијците со своите страсни погледи, забрзано дишејќи и гледајќи накосо, како зајаци.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се сети на смоларите од една планина и појде со неочекувана желба уште во овој ден да се извлече од својата црна лушпа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се прашуваше и не можеше да одговори, за што сѐ повеќе стануваше непознат и за други и за себе, со нешто недовршено зад својата црна и лута кожа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сега, под градски покрив, сам и без сон, ја чувствуваше рапавоста на својата смеа, горчливите сокови на својот црн апеж.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Покривите од манастирските објекти правеа чуден декор наоколу, а лисјата од дрвјата го оцртуваа својот црн хербариум под месечевото небо.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ја зедов секирата и со спокојство во срцето и во грлото им реков да и се вратат на својата црна кола со митралез.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Влезе, со својата црна филцена шапка и изветвеното палто и застана, онака крупен, покрај вратата на дневната соба климнувајќи ни и погледнувајќи нѐ сите со своите тажни очи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Затоа и молкот нејзин е суров, студен и мрачен.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Крстовица полека свртува глава, погледнува во својата црна шамија распослана на подот и тивко, одвај чујно, изустува: - Ајде, синко, стани на мајка, стани... Стани, Ристеее!...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Ристо на Дамовци од Крчишта загина. Погребан е под една бука на Аљавица.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сама! Сама, меѓу толку луѓе кои споделуваат иста судбина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Врвевме по алејата на великаните. Се наслушнуваа лелекања на тажачките кои никако не успеваа да пронајдат доволно ветки за да ги спрострат своите црни платна на болката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа и ми се стори невкусно кога токму овде Катерина избрза три-четири чекори пред мене за да ја изведе онаа заводлива игра со колковите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мариово останува и понатаму султанов хас што ќе дава сто илјади аспри годишно, кои пари лично на султанот ќе му ги носи секоја година мариовскиот земски кмет што ќе си го избира народот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сето тоа му го исприкажаа на нивни каурски јазик, а везирот го разбра без никаков преведувач, та дури и самиот зборуваше по каурски, Арслан ги потврдуваше зборовите за негово пленување и ја гледаше сестра си Анѓа, која ги милуваше со своите црни очи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ја зедов секирата и со спокојство во срцето и во грлото им реков да ѝ се вратат на својата црна кола со митралез.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Само двата чкора, оние две мртви дрва, како да изненадуваат; но и покрај толку вода и сонце, тие не пуштаат од своите црни гранки лист и дел се од тагата на оваа голотија.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Гавранот беше претпазлив, иако претчувствуваше; стоеше на гола гранка и со гракање го известуваше својот црн род за последниот настан.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Секој чекор набљудува, божја милост сака, како рубин сјае, заедно со човек во љубов расне, својот црн другар го следи, неразделен, знае дека вреди.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)