Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Нека читателот, сепак, не се залажува од ведрината која се добива од читањето на ова дело: ако алегоријата, претставена од еден од најоригиналните и најзначајни писатели на современата литература во Македонија, мошне богата но често непозната на Запад, претставува според повеќе обележја силна лекција на надеж, ова дело сепак не постои само како трагичен сказ, како рефлексија преточена низ мали импресионистички допири како на клавијатура, но опстанува со својата голема длабочина наспроти опасната суета на идеологиите кои сакаат да направат еден нов човек, низ спасувачко посредство помеѓу непостојаноста на феномените, генерално, и, посебно на посебната нестабилност која владее на Балканот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Поводот да се напише овој роман, како да има свое оправдување во епилогот. за својот голем син македонскиот народ испеал многубројни песни, сочувал недоброј спомени и кажувања и така го овековечил.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Но, над се бил и правичен.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Денес, како типичен “буржуј”, во безгрижна атмосфера на зеленило, во своето големо студио, пријатен и насмеан, Ла Гак вели дека тој по вокација можеби повеќе е “завидлив писател” отколку “сликар”.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Ќе се покаже, како и со сите други нешта во нашиот живот, дека и овде без отстапки треба да му веруваме на човек кој денес е наш водач и којшто знае по кој пат треба да се тргне германската уметност ако сака да ја исполни својата голема задача, да биде весник на германскиот начин и суштество.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сите што поминале низ портата над која пишува дека Сиена ви го отвора своето големо срце знаат, сите без исклучок знаат, дека да одиш од град во град низ Тоскана е како да облекуваш различни костуми од еден ист кројач.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Или тие служат само за украс, колку да ги нервираат умрените кошарџии, бојаџии и комарџии – живо сведоштво за тоа дека сепак имало минато без сегашност и дека ќе има сегашност без иднина.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Капетан Драган по малце вознемирено почна да збеснува по тастатурата на својот голем мелотроник.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Откако ќе се исплискаа и освежеа, се враќаа пак назад, бришејќи се со своите големи шамии.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Сега веднаш, веднаш ќе ги доведам, чорбаџи Панде, - се протегна тој, ги зеде парите и мигум, нишајќи со својот голем стомак, тргна накај големата анска порта.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Продолжуваше да се бори, да ја задржува својата ведрина, да сведочи за својата голема љубов кон животот и кога ги поднесуваше најголемите маки.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Дали Фетхи-беј Окијар сакаше да ја реализира својата голема носталгија кон своите предци токму низ Татковото жртвување, со неговото враќање на Балканот, иако Татко, во исто време, со тоа, го жртвуваше сонот на својата мајка за враќање кон своите во Цариград?

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Токму во овој период, јас насетував дека го губам и својот голем животен читател.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко беше обземен од силните напливи на својата голема егзилска интуиција дека овој град крај реката ќе му ја измени суштински замислената судбина.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Во своите научни трудови, во објавените докторски дисертации, тие му ја искажуваа на Татко својата голема благодарност за несебичното и за исцрпното откривање на сиџилските клучеви, неопходни за успешните трудови.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Колку и да успеваше да ги крие и најголемите емоции во животот, Татко, овој пат, не можеше да ја скрие својата голема возбуда.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Жените ги бришеа солзите, дедо Димо го гмечеше луленцето, а прстите му трепереа и никако не успеваше да го запали, а Денко и Бојан, главните јунаци на оваа свеченост, не успеваа да ја скријат својата голема возбуда.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тоа во основа е една темна материја, честички на оние душевни сензации што се простираат и движат во огромниот простор помеѓу тагата и очајот; тоа се честички што се јавуваат во улога на невидливи оски околу кои времето на творечката индивидуа ја прави својата голема револуција, постојано кружејќи од детството до денес и од денес до детството.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Криво му беше што на ручек не најде никого дома, да му ја соопшти својата голема радост.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Цврсто ја стегнала својата голема кукла и така гушнати спијат двете. Не, куклата не спие.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Куклата ја гледаше в лице со своите големи сини очи и молчеше.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Новата држава – црква широко ги прифати во својот голем храм – земјата, сите свои верници, готова да продре во нивните души.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Размислував за својот голем „грев”!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Криво му беше што на ручек не најде никого дома, да му ја соопшти својата голема радост.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Музејот на современа уметност од Њујорк беше подеднакво дарежлив во своите позајмици; иако одби да учествува со делото „Да се гледа одблиску, со едно око, скоро цел час“ (1918), детална студија на стакло за еден дел од “Големото стакло” (дело кое како и „Големото стакло“ е многу осетливо и кршливо), музејот се согласи да ја позајми својата голема моторизирана конструкција од 1925, „Ротирачка хемисфера (прецизна оптика)“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Како што невестата која, разголена но не и силувана, виси во својот стаклен кафез, додека ергенот под него ја дроби својата чоколада, Дишан е изолиран и сам со својата голема уметност која ја сметаше за не-уметност.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се разбира, од суштинско значење беше да се обезбеди соработка со Филаделфискиот музеј на уметноста, кој ја позајми, покрај многуте други и прославената „Стриптизета која слегува по скали“ (1912).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Otto Hahn: „Некои луѓе сметаат дека авторизирајќи ја репродукцијата на вашите редимејди, го негирате својот херојски став со презир кон трговијата, став кој го држевте четриесет години; со други зборови го уништивте митот. Марсел Дишан: Ах, се жалат, квичат! Мораат да кажат: „Тоа е страшно, подлост, срам.“ Ќе им одговара да ме затворат во категорија, во формулар. Но тоа не е мојот дух.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Во една од почетните сцени, додека безделно си ги средува ноктите со турпијка, Роза Молин (во чија улога е Бети Дејвис) во својата голема и удобна куќа слегува по едни скали и со тој кисел извик му смрчува на љубовно грижливиот и изнапатен сопруг – чесниот, посветен и вреден лекар (кого го игра Џозеф Котен), кој си доаѓа дома по непроспиена и емотивно исцрпувачка ноќ што ја минал во очајничка и јуначка борба да му го спаси животот на еден пациент.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Голема по својот дух, таа не само што ќе го понесе товарот, туку и ќе се усреќи од сознанието дека може да се размножи повеќекратно и дека својот голем дух ќе го подели со своите деца, давајќи им духовно богатство.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Јас бев баш детинест Харвардски професор што го прави својот голем истражувачки проект со дроги. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 69

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Чагас заболување“, повторив не знаејќи што точно да правам со себе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А Бароуз рече: „О, срање. Еве доаѓаат. Скаути. И тие ќе го спасат светот со дрога. Да, сигурно.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Собата беше празна како монашка келија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Го вративме во Харвард. Дојде и во затворскиот проект и секаде.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Чагас заболување“, рече таа насмевнувајќи се и широко откривајќи ги своите големи и совршени заби.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Уште два месеца,“ ми одговори, кога ја прашав кога ќе стане мајка. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа постојано минуваше со дланките по својот голем стомак, како да го гали.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

По откривањето на тајната врска, по закана и строга наредба на Султанот и по барање на тогашниот Шеих Ул Ислам, ја задавил својата голема љубов и своите деца (од 4 и од 7 години) во одаите на својот Сарај.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Пекол на Рајските острови: иако на наследниците на првиот колонизатор, едноокиот гусарски капетан, Џон Џонс, наречен „Џонс Крвопиец“ им е исплатено 23 долари како надомест за сопствеништвото на поседот, референдум е сепак неопходен – дали 35-те корални островчиња ќе бидат присоединети кон својот голем сосед, од чии брегови го делат 1500 километри или ќе го задржат досегашниот независен статус?

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Оној веќаваше, оној плачеше, поземајќи ги парите од Башмајсторот, оној дури и му баци рака на Башмајсторот, беше една голема, корава рака, испукана од делкање камен и од варта, сите мислеа дека не можеше да се стори ништо, ни една трошка, поинаку; сите тогаш мислеа дека е сега готово, дека по ова на оној ќе мора да му дојде умот, а Башмајсторот ја тргна својата голема рака, помолче, помолче, а после рече: „Чуј, сине.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Работеа во Грција, градеа некаков санаториум крај маслинките на едни стари гробишта, подалеку од градот, ѕидаа повеќе зданија, а оној работеше на сонцето од сите тие денови, ги дигаше како од шега сите оние огромни блокови делкан камен, а неговата црвена коса како да расцутуваше на сонцето на тоа лето, беше постојано среќен и широко насмеан, со сите нив околу себе, со сите ѕидари и со сите деца, секогаш готов да стори нешто за секого од нив со оние огромни пегави и црвено издамчени рачишта да им помогне, а при тоа и да им се насмее со она свое големо лице, на кое постојано зрееше едно огромно задоволство со себеси и со сите други доста поситни од него луѓе, што се грижеа за него и што го слушаа со задоволство како труби неговиот глас меѓу ѕидовите, среќни со неговата момчешки несмасна шега.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше тоа еден прекрасен, ведар плисок, во него можеше да заборави на сѐ друго, освен на тие свои големи и во еден миг сосема откриени дланки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Глигор испитувачки ги шеташе своите големи смели очи по рапавината на Џемал-ага.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Зад себе нѐ остави нас и својата сиромаштија. Ја остави или ја понесе со себе, во својата голема празнина, во својата пустина. 50

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така лутајќи ноќе од шума до шума и од село до село, по тринаесет години, се нашол на своја голема несреќа во Лесново ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еден од луѓето во бели бечви, не со лице на крстен туку сув крстител, висок, брадест и кадрав, трчал кон него со бласкав нож чиниш сака само да го заплаши, да го чалне малку колку да го ослободи од грижи и двоумења и, разминувајќи се со него, да го продолжи патот кон некоја своја голема цел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И сѐ почесто се разбудувал наутро на непознати места, еднаш дури и со нога над јама со четири волчи младенчиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во својата голема одаја со чифит-ѕидови испрскани со златни капки (ѕвезди или дукати, стремеж кон пророковото стојбиште или бројки колку е издадено од неговата азна за издржување на медресата) не можел да ги преброи во сарајот ни атовите ни сеизите, ги штракал бројаниците над разгорен мангал и го чекал езанот на оџите да му се заблагодари на пророкот за сите добра на овој свет, потоа нагрнат со ќурк и со невидливи гавази зад себе стоел пред нејаките пупки на разбудените каранфили или замислено ја слушал опивната тага на чалгиите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И не знаел кога и како се исправил со својата наполнета кубура.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но што можел да спечали од една воденица пребогатиот бег?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Двете свои големи изненадувања Рада сакаше да ги преточи во едно.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, Рада, која и самата почна да верува дека времето брише сѐ, приказната за својата голема тајна не ја ни отвори.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога, пропорционално со неговата сесрдност, би му се доделувале награди, тој, на свое големо вчудовидување, можеби би достигнал до државен советник; но, достигнал тој, како што се изразуваа неговите другари-шегаџии, до мастило на прстињата и до хемороиди во крстината.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ете зошто толку рано побрзав кај Трифун Трифуноски, што порано сакав да му ја откријам својата голема тајна. Своето срце.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Со нив не можеше да се разговара, сеедно, тоа и не ќе вредеше, зашто сега, по својот голем љубовен успех, тие имаа разбирање само за себе.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во Тунис, повлечен во сенката на палмите, во опојниот мирис на јасминовите цутови, се предаде на својата голема мисија на животот - читањето.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се обидуваше во првите страници на својот голем историски запис да трага по посебностите на балканскиот релјеф, кој видно се одразуваше врз менталниот. И имаше зошто!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И Камилски и Татко се бореа, секој на свој начин, во нивната необична мисија како да се скроти и конечно да се победи зборот од којшто луѓето сакаа конечно да се ослободат или да го скротат, конечно да го победат.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ја споделуваше со своите книги својата голема среќа дека на Балканот го пронашол својот вистински собрат по книги, со кого можеше да го сподели чувството на триумфот во поразот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На Камилски, внимателно следен од Татко, колку и да настојуваше да биде лапидарен во изборот на заемките за османскотурската гастрономија, како што ја именуваше претходно самиот, му преостануваа уште многу, многу зборови извлечени од речниците, книгите, народните кажувања, кои ги забележуваше во своите големи патувања во земјата со еден стар германски магнетофон, купен на старо на скопскиот Бит-пазар.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски овде ја доживеа својата голема љубов, ги читаше вистинските книги.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски запирајќи на оваа заемка и забележувајќи ја во својот голем жолт нотес, наменет за бележење на балканските ides generales, се сети на чардакот на нашата куќа крај реката со поглед кон тврдината, кон која со Татко ги упатуваа погледите во долгите работни средби, кога запираа пред енигмата на некоја мистериозна османска заемка.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На моменти, додека се внесуваше во описот на јадењата, ја забораваше првичната цел да се изберат конечно стоте (без)опасни турцизми и запаѓаше во расправи, сакајќи да ја брани тезата дека постои сличност помеѓу синтезата на арапско-персиско-турската османска гастрономија и османскотурскиот јазик.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој, откако се поздрави со присутните на оваа неочекувана мала свеченост и ја искажа својата голема среќа што се наоѓа најпосле на ова место, потем со бегол поглед ја опфати целата книжарница, ги погледна книгите во високите сталажи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во низата на корумпирани и неспособни политичари, кои, единствено беа загрижени за добрата финансиска состојба, своја секако, и на своите блиски, во тешките времиња на нашата транзиција, во севкупниот хаос продуциран од корумпираната олигархија, се појави човек изникнат од народот, кој го посвети својот живот на доброто на народот и својата голема енергија до последна капка ја троши за просперитетот на народот".

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Тој побрза да се стави на чело на својата голема ордија, која се готвеше да ја нападне австриската престолнина Виена.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Кадијата ги испрати малите идни јаничари во Истанбул и се отстрами од својот голем покровител Сулејмана, a Мариовците за првпат ја сетија грубата турска сила на својот грб и се затворија во својата непристапна дива област, решени да немаат никакви врски со лошите прилепски Турци.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во мигот Чана ја затнува половината врата со својата голема снага, пуштајќи го својот грлен глас во вагонот Стигнати сме во Македонија, народе!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Чана шетка и липа, не може душа да собере, и поминува доста време додека својата голема снага ја седнува на сламарикот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Напати Митра се чуди на големата снага од својата ќерка, како можела таа така ситничка да ухне толку многу силина во неа, ама сега, во оваа лоша зима, ѝ е благодарна што ја грее со својот голем оган.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Чана ја седна својата голема и стројна снага во брлогот под недобро затнатиот прозорец и од долната страна на разапнатата куверта влегува чиста бела светлина.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Веќе ја има седнато својата голема снага, петелот уште лета како да е птица, ама в миг нешто огромно и црно и дрангорливо му го пресекува патот и него го снемува од светлината.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Сигурно сонувам, си помисли бабата Петра обидувајќи се да ја заврти својата голема снага во друга положба и при тоа ја поткрева главата сакајќи да се увери дека сите се околу неа, особено внучињата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Господи Мојов век нека го види своето големо племе И нека си умре спокојно.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Татко сигурно овие вистини за знамињата ги толкуваше на друг начин, во својата голема Историја на Балканот низ падовите на империите којашто никогаш не втаса да ја заврши.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

XV Мајка си ја криеше својата љубов, својата голема љубов, најсилно почувствувана токму во тоа дамнешно патување во Италија, заедно со Татко.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Таа умееше, во својата голема и намачена душа, да најде простор за соседите, за повеќедетните семејства, кои тешко врзуваа крај со крај, со скудните средства.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во својот живот, Мајка си ја смируваше, си ја облагородуваше, си ја успокојуваше и ја урамнотежуваше својата голема душа низ еден постојан процес на лаицизација кој се остваруваше низ повеќе генерации, низ реминисценциите од верата на нејзините предци во новата вера, со бекташкиот екуменизам.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Потоа, се разбира без потреба, го придржа и да слезе, но така што својата голема дланка ја задржа од внатрешната страна на неговата нога, по бутината.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- Можно, сѐ е можно! - изусти Игор Лозински, но не му ја откриваше на Татко својата голема тајна за прекинувањето на патот на јагулите во неговата поранешна татковина Русија.