свој (прид.) - ближен (прид.)

Потоа среќавав а сега многу добро познавам и такви поединци на кои гревот им служи за пријатна забава и убав помин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Најлесно е своите ближни да ги осудуваш. Да покажуваш со прст кон нивните слабости.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Паметам кога ми рече: „Објавувајќи го гревот за божји закон, итрите и имашливите настојуваат да се заштитат од лакомоста на својот ближен“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бидејќи јазикот не служи само за изразување на сопствените мисли, туку и, суштински, за нивно соопштување на друг, би можеле да се запрашаме како „првобитниот Египјанец“ ги пренесувал мислите на својот ближен “на која страна од двојниот поим секојпат мислел”?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А јас ќе ти кажам ако не знаеше: човек не ги крие парите од Господа или од некоја ѕверка што патем може да го сретне, туку од својот ближен, од човекот“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И, додадов: мораш да дојдеш и поради луѓето кои во секоја постапка на своите ближни бараат скриени причини и наоѓаат најнеобични објаснувања.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Човекот треба да го сфатиш. А за да го сфатиш треба да откриеш каде извира и од каде истекува неговата убавина а од каде она другоно, грдоста?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)