свој (прид.) - кон (предл.)

16. Ги води патот нив меѓу царевки и плодови лозата дури соковите на летото ги збира Извор водите секнат но песната не секнува во корењето на бидноста загледана во далечината на светлоста Процесија долга е тоа по полето на векот во кое светот ликата си ја подава од сивата недоодица И тие чекори морни огреани од погледот на тој што сега молчи под сонцето на летниот спокој занесени се дамна отаде виделото Грутката на глувата тага во грлото се збира на пладнето Штрека денот на болката пробудена Се мрачи светлината на неискажаните зборови вадата што ја бараат своја Сончевата прашина трепти Далеку гласот оди по питомото поле Ги отвора тоа дланките подадени свои кон чеканиот дом на помнежот и песната
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Му порачав на ангелот свој кон себе да ме повика кога деновите ќе бидат негови, со одброен број.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Кон тебе викам зашто Ти ќе ме чуеш, Боже; приклони го увото Свое кон мене и чуј ги зборовите мои...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Циљка стишува глас, за миг прекинува, па вели: 105 - Ете, така се крстеше дедо и се молеше со овие зборови: - Господи - со тивок, скоро потулен глас изговара Циљка секој збор - кон Тебе викам, зашто Ти ќе ме чуеш, Боже; приклони го увото Свое кон мене и чуј ги зборовите мои.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И големината на бесмртната човечка душа е токму во тоа да си го прости себеси гревот свој кон брата си, гледајќи дека и овој му го простил.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)