свој (прид.) - чанта (имн.)

По ручекот, Татко ги извади трите сиџили од својата чанта. Трите големи дефтери.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Комесарот го стави листот на својата чанта и напиша: „Во нашата чета фативме двајца агенти. Стоп.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
БЕРБЕРОТ: Го вади од чантата својот брич. Го остри.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Се брише. Ја отвара својата чанта.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ја отвора својата чанта.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ја отвора својата чанта.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
„Експлозивниот материјал“ со кој се разубавија повторно го вратија во своите чанти.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како и со Паула (Офелија) и со толку други кои исто така се фрлаа да го проверат затворачот, копчињата, додатокот на некое списание, уште еднаш се отвори бунарот во кој надежта се преплетува со стравот а сè во смртниот грч на пајаците во кој времето почнува да отчукува како некакво друго срце во пулсот на играта; од тој момент секоја станица на метрото станува инаква подлога на иднината бидејќи така е решено со играта; погледот на Маргарита и мојата насмевка, едновременото повлекување на Ана кон набљудувањето на затворачот на својата чанта, сето тоа е увертира за обредот кој своевремено почнав да го славам противно на секој разум бидејќи повеќе ги сакам и најлошите утки од глупавите ланци вериги на секојдневната последичност.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Чантичката на невестичето веќе не ги собира парите, па свекрвата притрчува да помогне со својата чанта, па кога е веќе тука, се мести и таа на сите пози, па нели и таа е од најблиските роднини, а и нејзината меморија е од пресудно значење за вечер, кога, откако сето ова ќе заврши, ќе седнат и ќе ги отвораат подароците, и кога таа ќе се сети на сите што предале коверт или подарок, а на него напишале „среќен брак“ и само толку.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Маргина 34 63 Откако со лифт се качи до нивниот кат, таа го бара клучот во нередот на својата чанта, но не успева да го најде, а потоа се присеќава дека при избрза­ното излегување од хотелот го беше спуштила во џебот од пантало­ните.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
И таа ја грабна некаде одзади својата чанта голема како торба, па го извади свитканиот ракопис што ѕиркаше од остворениот патент.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Отворено и бесрамно ни кусеа од лебот; го однесуваа во своите чанти.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ја зеде својата чанта од плетена тенка кожа, ја отвори и се загледа во нејзината содржина.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)