Ако религиозните и националните пропаганди не посакаат да го воведат нашиот јазик во своите училишта, се разбира дека само таму каде што живеат Словени, и ако им забрануваат на своите учители и попови да другаруваат со македонската интелигенција и општество од другите пропаганди, тогаш македонската интелигенција и народот, без разлика на пропагандите, треба да изнајдат пат со којшто ќе може да се казни таа пропаганда.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Во ова време Климент созада нова поедноставна азбука која во чест на својот учител Кирил ја нарекол кирилица.
„Џебна историја на македонскиот народ“
од Група автори
(2009)
Меѓутоа, во теоретски поглед тие ниту можеле и ниту сакале да се изедначат со своите учители.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Како впрочем му го понудиле?
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Беше уверен дека од ова послушно дете ќе излезе важен човек. Последен пат го виде својот учител пред девет години, кога се врати во Жешов да побара благослов од родителите за новата висока позиција што му беше понудена меѓу поголем број кандидати, да биде главен рабин на Солун, Вториот Ерусалим.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
На повик на Друже Србине, директорот на Граничар, во полето излегоа сите од селото, учениците, се разбира, исто така, со своите учители, а и домаќинките, оние жени со многу деца, како Танаскоица, да речеме.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Овде јас се чувствував како ученик на Патрик, кој требаше да остане достоен на својот учител.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Не знам како е сега, добри мои, не знам како вие се однесувате и како ги сфаќате своите учители, но ние, убаво се сеќавам, секогаш сакавме да им подметнеме, да ги подлажеме, да ги надитриме, да забушиме; секогаш убедени дека учителите постојат само за да ги измачуваат децата, да им налеваат во главите некакви непотребни знаења, да им ја ограничуваат слободата.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Сигурно за многу нешта сте им благодарни на своите учители, но сигурен сум дека за многу нешта и им се лутите.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Да го завршиме, добри мои, овој разговор со една моја песна во која се сеќавам на своите учители.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Со нежност и со благодарност се сеќавам на сите свои учители, на нивните ликови, на нивните гласови, на нивниот од, смев, лутина, на нивните имиња и презимиња.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Ако и вие денес истото го мислите и го чувствувате за своите учители, тогаш, добри мои, силно грешите!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
За многу нешта што сум ги постигнал во животот сум им благодарен на сите мои учители, За многу благости што се сочувале во мојата душа, благодарен сум им на своите учители.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Иако Шенбергов ученик, Кејџ своите музички ставови ги изгради врз критиката на некои основни поставки на својот учител, потпирајќи се пред се на оние новини кои во своите дела ги воведоа Веберн и Сати.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Оваа идеја Кејџ му ја должи на својот учител Henry Cowel кој во своите дела прв ја користеше внатрешноста на клавирот како инструмент независен од клавијатурата која го иницира добивањето на новите звучни бои покрај веќе постоечките.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Цветан Горски херојски се бореше, уште од првите дни на сталинизмот, да ја спаси колекцијата на животот на Езерото на својот учител, морален татко, во времето кога пајажината на сталинизмот го зафаќаше Езерото.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Трагедијата на градителите на Беломорскиот канал во свеста на биологот Цветан Горски, додека го слушаше својот учител, значеше и трагедија за северната руска јагула, за милијардите жители на северните реки и езера, кои стануваа жртви на непредвидливото менување на нивните живеалишта.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Макар што во салата имаше тивки негодувања, особено од страна на локалните партиски раководители, а се разбира постојано од Јагулче Дримски, што гласни, што во мислите, сметаше дека е вистинскиот момент да ги изнесе своите заклучни согледби и пораки, во кои не можеше да се ослободи од духот на својот учител Игор Лозински.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)