свој (прид.) - сон (имн.)

Користејќи EEG од REM состојба на сон на своите колеги во светот на будните им праќаа пораки.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Маргина 37 167 Па, дали е загрижен дека можеби своите соништа од шеесеттите ги наметнува на нешто многу различно?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сега тој води ДТП студио и има акции во кафуле за здрава храна).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Научниците тогаш го усвоија ставот дека луцидните спијачи можат свесно да ја менуваат содржината на својот сон.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но главно ничија, освен своја мисла, ничија, освен своја аура, ничиј освен свој сон... ***
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
А цел живот ги шетав своите соништа низ времето. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Копнееше своите соништа да бидат прочистени од уништувачки оган, му беше допуштено сè, но тој не допушти ништо да завладее со него.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Цел живот ги гледаш своите другари, соседи, пријатели, исправени и горди, како шетаат со своите соништа низ времето и туку одеднаш ќе забележиш, тие спокојни и чесни луѓе како клапнале, се подвиткале, се смалиле...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ќе го завиткаше, потоа, во ленено цедило, а потоа ќе си го земеше пагурчето, ќе седнеше покрај нас во постелата и ќе си запееше: прати ми во писмото малку од твојот глас, да го носам со себеси зашто твојот глас е гранче чесно дрво...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Врз неговата ленена кошула отсјај на фригиски вокали и селаните, дењем-ноќем, уште собираат остатоци од неговите зборови.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Јас, Лука Јас, Лука, монах од Вапа, запишав: Пред мене, најстар меѓу монасите, пред легнување застануваа сите монаси и не толку да ми бакнат рака колку да видам кој до кое господово скалило дотерал, убаво распознавав кој најбрзо при Господа ќе стигне и саноќ буден јас своите соништа на оној му ги дарував на кој светлината на првата ѕвезда веќе го допрела.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Цел живот ги шетав своите соништа и низ времето и низ просторот, им зборував, им подвикнував, им потпевнував како на најблиски и стоејќи простум и извишен над нив јас секогаш се чувствував и исправен и горд...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Бидејќи освен девојката постоеше уште и Таа со синот и малата Весна од кои го отргна онаа матна глад во неговата душа, глад за доживувања, за откривања, за волни летови, - глад што постојано ги исфрлаше од релисите на секојдневието и тераше во имагинарното, надвор од дадените реалности да бара остварување на своите сништа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Јагулата што рибарот ја извади од реката ме потсети на разумно суштество склопчано во мрежата околу својот сон додека фенерот со мрзелива петролејска светлина бавно но грдо ја разголуваше. декември 2000
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Не знам каде ќе запрат јагулите во која вода ќе истече нивното минато Но тие ја знаат патеката на својот сон ја имаат упорноста што ќе им го покаже патот на враќањето.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тој има свои соништа, визии за сопствената старост. Тоа го држи жив.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Го заплиснуваше со сите изглодани мрши и со сите свои соништа, она обезличено суштество на три нозе, кое просто цвичеше, сонувајќи за тоа свое очекување, лижејќи ги неговите стапалки во снегот, при што носалките му се собираа и му се грчеше неговата остра муцка, а притоа од таму доаѓаше и некое на прв поглед ќе речеш презриво, шеговито мрморење низ полузатворени очи, потсветнуваше едно чудно здрава белина на неговите очници, обвиткани во розовоста на неговите непца.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа среќни како деца, сонуваа за тоа преку целата зима, сега ја имаа барем илузијата за своите соништа и врескаа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеби и почувствувал дека го покрива топлина, пијан - не се разбудил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби сонувал свои соништа и можеби се чудел како можат толку, до болка, да го стоплуваат секаквите партали во кои како од раѓање да бил заплеткан.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Меѓутоа, земјата им ја нудела својата удобност, својот сон и својата великодушност на вечна колепка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едниот сакал да го надживее противникот, другиот исто така мислел дека ќе се исправи над својата жртва и ќе појде на некој поток да си ја лекува раната со сончеви зраци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Иако во своите соништа со Томо делеше сѐ, сакаше да биде целосно независна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во четвртокот наутро, сѐ уште немаше никаква трага каде е и дали е жива.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се чинеше дека Марија созреала. Се откажа од своите соништа за актерството и му се посвети нему, како во работата така и во креветот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Уникатен примерок на најблиското до совршеното. Реализатор на своите соништа. Недостижна во секој поглед.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Можеби тој вооишто не постоеше, некој го измислил во својот сон, во стравот, во страшниот очај.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сигурно од домскиот звук се будеше и целата околина, целата околина, се тргаше од својот сон.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Излегоа тројца од три кожурки на своите соништа а тој, претпоставувајќи во нивните сонливи очи топлина и чувство, ги праша со рапаво грло: „Каква е оваа ноќ, оваа проклета црна ноќ?“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Таа ќе го сокрие својот сон од мене.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во една пригода, верувајќи во својот предлог Арафат ќе истакне дека во рамките на движењето Фатах, Палестинците и еврејските сафарди, кои го сочинуваат мнозинството во Израел, и имаат многу заеднички обележја и би можеле среќно да живеат ослободени од ционизмот и арапскиот национализам Арафат набргу официјално ќе го напушти својот сон за создавање на една обединета и демократска држава, кога на 15 ноември 1988-та, во срцето на Њујорк, на Ист Ривер, пред двесте дипломати и други поканети ќе го заврши својот говор со зборовите, со стиховите на поетот Махмуд Дарвиш: Ви носам маслиново гранче и пушка на борец за слобода.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И така, ќе следи неколкудецениската историја на израелско-палестинската конфронтација, која ќе биде обележана од низа изгубени шанси.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За разлика од кривата на владетелите, со јасна линија на подемот и падот, Арафат ќе оствари повеќе такви криви на владеењето, со чести полети и падови...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат и официјално напуштајќи го својот сон за создавање на една обединета и демократска држава за време на својот говор пред претставниците на Обединетите Нации во Њујорк, во ноември 1974 година, ќе предложи создавање на една мини-држава во Трансјорданија и Газа, со реципрочно и симултано признавање на Израел и Организацијата за ослободување на Палестина, да преговара со преставниците на еврејската држава во рамките на една меѓународна конференција, под закрилата на ООН и големите сили.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Климент Камилски согоруваше длабоко во себе својот сон да го сподели на Балканот со другите, да влијае на луѓето на своето време.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мустафа Кемал го смени текот на историјата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Од ова патување, според раскажувањето на нејзината ќерка Фатмире, баба се вратила изморена, разочарана, со губењето на својот сон дека нејзините синови конечно ќе заминат кон Цариград.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Османската Империја долго време по својот подем од првите векови продолжи да живее во својот сон на лажна величина во последните векови...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Сакав да те посоветувам да не им се предаваш сосема на своите соништа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Болката која преминува во сладост ќе ме потсети дека јас сум во реалноста, но дека и јас имам право на свој сон.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не оставај ме сам зашто погледот има свои соништа, а заборавот свои сенки, скриени некаде во точката на постоењето.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Доаѓа цела генерација вешта во користењето на интерактивни орудија, таа мигрира во светот на виртуалната реалност, каде што може да ги развие своите соништа и игри на фантазијата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Митре си останува со своите соништа да ја чека општата катастрофа на противничката страна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Расклокотени како тазе варено капучино Со лажичка свеж цимет Или свежа цанелла Како што би рекле оние кои сонуваат на латиница Кој како што доаѓаше од доселениците Секој својот сон си го теглеше и толкуваше Секој во својот сон си се олеснуваше И во туѓи соништа не буричкаше Отпосле се дозна и се запиша дека за своите исчашени сонови Некои страствени сонувачи Оделе на Голи Оток или на некој Гулаг По патеката на соништата Поплочена со петокраки И кајшто оделе песни пееле Паѓај сило и неправдо На нозе презрени од светот Си мислеле кој пее зло не мисли Ама не разбрале дека е поважно Која песна се пее И не разбрале дека на тие кои мислат Воопшто не им било до песна Па си останале такви Со недопеани песни во грлото
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
„Што му се случило на Марка?“ праша, мислејќи на Едо, праша толку неотповикливо што на Ирецот престана да му биде смешно и, за чудо, Су се сети на својот сон со пластичните конци за што беше сигурна, како што во тој момент ѝ се чинеше, дека конечно го има заборавено.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А ако му ги изнесам на дланка ситните срчи на својот сон?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Подобар собеседник за својот сон не можеше да најде.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Човекот ги убива своите соништа пред да се разбуди!“
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Какво чудо!“ викнал и самиот изненаден. А потоа им го раскажал на двајцата пријатели својот сон.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Затоа и побрза да додаде: - немам сретнато писател кој не е спремен со секоја постапка да ги разурнува скалилата на својот сон а притоа воопшто не забележува дека всушност трча по патот што води кон идеалната празнина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Според Енциклопедијата Колумбија: „Историчарите со векови расправаа за неговата вештина на морепловец, но неодамна беше докажано дека Колумбо бил ненадминат во вештината на приближно одредување на положбата на бродот на картата и во пронаоѓањето на патишта низ непознатите мориња”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Она што беше посебно во врска со Колумбо е неговата упорност и речитост со кои работеше на својот сон за „Индија”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Вечноста останува за бездомникот на дождот, а заборавот за оние кои ги оставија своите сонови да гнијат во немоќта на стравот...
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но без страв дека дека некој ќе ве прегази.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Секој може да ги оствари своите соништа и желби, секој може да го најде својот рај.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
„Конечно Снежана ги спие својот сон- исполнет со пролетна бајка.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ваш Луан Старова XXIX Мојата верна читателка Елен Лејбовиц со големо внимание ги следеше драматичните настани во Mакедонија пролетта 2001 година.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Како што мајка ми беше чувар на соништата на нашите детства, постојано обземена од опсесивната запрашаност, како што добро забележувате во вашето писмо, дали ќе има војна, така и мојот татко трагаше по стратегијата на орстанокот на семејството, жртвувајќи го својот сон крај своите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Како дете, во своите соништа јас сум го позајмувал коњот на Марко Крале, волшебниот Шарец и сум прерипувал со него полиња, ридови, планини...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Твојата црвена кошула оган е кој ја осветлува есенската ноќ на еден туѓинец кој и во својот сон со зборови ја рисува својата малечка татковина која еднаш беше негов голем затвор...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Дали неговото нажалено лице му го отвора патот по кој тој треба да се приближи до својот сон? Рибарот поголтна.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ќе ткаат килими, ќе ги вткајуваат во нив своите желби, своите соништа, своите мечти, а во тие убавини што ќе излезат од под нивните прсти некој друг ќе ужива.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)