свој (прид.) - смеа (имн.)

Си го жалеа само оној свој црвен лав на сонцето на тоа свое лето, што беше готов во тревите, си ја жалеа својата смеа, која што не им се врати повторно. ...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Со прстите на својата смеа што кружат во муграта наслутена те вадам од ова задушено купе што живее со здивот на тунелите и те водам во синиот и широк сон на јавата да се одмориш во зеленилото на пристигањето.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Мислеше дека и самиот ќе прсне како срел бол со својата смеа, тој, млад, и непоп, првпат тага. „Не твој“ , и рече со горчина, рапаво. „И не на Никола.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не, ти си прв, ќе ја наведнеше главата. Прв?... Ќе ја закопав во себе својата смеа и ќе премолчев дека знам - јас секогаш сум или прв или втор.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Секој од нив си имаше своја смеа, свои нишани, свои итрини.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сега, под градски покрив, сам и без сон, ја чувствуваше рапавоста на својата смеа, горчливите сокови на својот црн апеж.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)