свој (прид.) - сенка (имн.)

Ене го долу, меѓу два брега, во тишината меѓу два збора, топло семе на својот јазик, потпрен на својата сенка чека ништо и - никого
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Според мотото на збиркава („Ене го долу, меѓу два брега, / во тишината меѓу два збора, / топло семе на својот јазик, / потпрен на својата сенка / чека ништо и - никого.“),
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Сепак, преку еден свој лик, или преку една своја сенка, таа сѐ уште претставува знак /fait signe/: и оваа криза е симптом.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По пат на една одвај забележлива нужност, сѐ се одвива како поимот на писмото, престанувајќи да означува една партикуларна, изведена, помошна форма на говорот воопшто, (сфатен како комуникација, релација, експресија, значење, конституирање на смисла или мисла, итн.), престанувајќи да ја означува надворешната скрама, непостојаниот дупликат на еден главен означител, означителот на означителот, да почнува да ги пречекорува границите на протегањето на говорот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дали се прашувавте дали скоро ќе се врати и дали ќе ја доведе со себе својата сенка и дали песот ќе го врзи за нечија насмевка или за трнот на кој цути непозната реч?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Мајка велеше дека има луѓе кои се плашат од својата сенка, но и од сенката од другите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Стоеше таму можеби една цела минута гледајќи во својата сенка, и потоа се врати во автомобилот и возејќи отиде право дома да ја земе Рози.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кети, тој може со голи раце да ги парчоса темелите и бетонот да го здроби во пепел, но никогаш нема да може од бетонот да ја одвои нејзината сенка, исто како што не може да ја одвои својата сенка од своето тело, или своето ехо од својот глас.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Можеби сакаше да ја нацрта својата сенка.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Јадеш банани и пиеш вода и без сенка.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Потпрен на ѕидот од куќата на инспекторот, Генералстап ѝ расправаше на својата сенка за продуваните години.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Направија еден голем црн облак кој со својата сенка го покри речиси целиот град.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Еразмо беше тивок, молчеше, седејќи како бела скулптура, врз која „староста“ забележително почнала да ги наметнува своите сенки.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Најпрвин ги слушнале нивните чекори, пошле еден кон друг, потоа ги виделе, нив и своите сенки што попусто им го сечеле патот: ќе се зграпчат за раце и со нозе и ќе се кинат со апежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оние, будните крај купиштата жар и пепел, мислеле дека ништо не се менува освен движењето на ветрот, ништо, ни двајцата вкочанети - Онисифор крај зинатиот гроб и Онисифор зад насобраните гранки, секој од нив во исчекување другиот да заспие за да го стори она што мора да го стори со мртовецот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не бев дораснат да сфатам дека суровоста е правдина на обесправени луѓе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И почнува: и младите и старите поцрнуваат, се сушат, бладаат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги исправив рамениците и воздивнав за да не паднам со лице врз својата сенка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега старчето како да имаше чурилка: ја криеше својата сенка, чиниш сака да ископа желад со дерачи или со секачи а копа со коленици: не се извлекува туку бега кон гнилост на лисја, на мртви корења, брза да се сокрие пред некој да му фрли самар врз козинавиот грб и со занес на пијан јавач да го потера кон бездна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се плашеа да не е волк и наслушнуваа тапи удари на рогови во дрво.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го прегазив потокот. Качувањето по ридот зад кој се наоѓаше дружината со своите запреги беше тешко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се занел паѓајќи најпрвин на коленици, повеќе како во верски занес отколку со боречко искуство, се искривил на една страна и, вртејќи го грлото на пушката кон земја, удрил со лице во својата сенка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во новиот метеж луѓето се измешаа со своите сенки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Човекот отстапил како од удар на камшик и се обидел и самиот да ја потпре десната страна на лицето на својот кундак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И се струполуваат врз своите сенки во најстрашни маки: од ноздрите им капе лилава крв, очите прскаат како костени на огниште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Змејко знаеше дека тука нема да може да направи ништо ни со своето стоење, ни со својата посегната рака, пред која срнчето продолжуваше да трепери како прат; та тоа и потаму се плашеше и од својата сенка, и тој го стори само она, што сега можеше да биде сторено.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ме прогонеа? Ме демнеа згрчени под своите сенки? На мене се учеа да станат мачители? Да. И повеќе од тоа. Причина? Се плашеа од мене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Трчаа по мене и стрелаа додека јас се занимавав со својата сенка и сфатив дека не ме следи сенката туку гревот. Темниот грев.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Бев зафатен; ја следев својата сенка, тој проклет дух, што се влечеше по разједената калдрма, упорно, пред мене и зад мене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Потоа заборави на својата сенка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И што? Прострелени, тие ќе се кикотат и нема да ги следат своите сенки.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога навечер шеташе по пустите улици, ги броеше светилките и тоа беше сè, или си ја гледаше својата сенка, го слушаше тупотот на своите чекори, се задржуваше пред парковите, вилите и ги гледаше чемпресите, затворени во себе и молчаливи, каков што беше и тој, чемпресите помрачни и од самата ноќ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Госпоѓите Нини, мајката и ќерката, пријатно се изненадија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ќе се пее на сто страни: „Господарка наша стани!
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Крц, крц! - и еве сум горе, со својата сенка под рано излезеното сонце; да не беше превисоко, ќе го прегрнев.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Зашеметено лаеше на својата сенка и се обидуваше да ја зграпчи за опаш.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Преку небото се раздвижи розево облаче, лево и десно, од едниот до другиот раб на просторот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На пет чекори од чаркот над вертикалниот отвор, спиеја двајца гардисти.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Песот што пред тоа го ловеше опашот на својата сенка, жално квичеше пред нечија куќа.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Чекаа. Оливера Срезоска сѐ уште вртеше околу дрвото, ја мереше, ја премеруваше својата сенка.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
На пламенот, корен е на својата сенка зад себе, и згрбавен е, таинствено намален и безобличен, додека не истинува од земјата како што и таа не се топли под него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Трчаа по мене и стрелаа додека јас се занимавав со својата сенка и сфатив дека не ме следи сенката туку гревот. Темниот грев.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Бев зафатен: ја следев својата сенка, тој проклет дух,што се влечеше по разјадената калдрма, упорно, пред мене и зад мене.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сапуницата му се сушеше на лицето - еве го, сипаничав воденичар! - само нешто во него е темно: попот се нишаше по својата сенка додека помеѓу кусите ногавици и чевлите со излижани топуци блескаше голо и бело месо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ме прогонуваа? Ме демнеа згрчени под своите сенки?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Потоа заборави на својата сенка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тоа беше нешто како кога би сакал некаде каде што нема сонце некому да му ја покажеш својата сенка што идела по тебе или одела пред тебе додека сонцето греело. ***
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се спотнав дури го стасав дури го навасав уморено предаденото кротко во раката предавничка како изморено јагне како птица премалена та почнаа да паѓаат гранки и да се ронат лисја и сокот да се меша со солзите и потта слегувајќи удолу кон земјата кон дното на мојата болка врз која се најдовме во прегратка среде тревите изгазени од купиштата дрва обајцата искастрени без вршки и без гранки со пресечени снаги сложени во камари додека седалата летаа без своите птици без своите сенки без нашите плешки во бездната на воздухот откорната од незасита.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И повторно ја видов својата сенка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Трето: сакаше да ја скрие својата сенка зад едно буре пред зградата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Дали се прашувавте дали наскоро ќе се врати И дали ќе ја доведе со себе својата сенка и дали песот ќе го врзи за нечија насмевка или за трнот на кој цути непозната реч?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дали го прашавте што памети а што заборавил?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дали поверувавте дека зимата треба да ги охрабри оние што ги одмина летото оние чија тиха ѕвезда упорно ја следи својата патека?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Влажен клик на усните и остро провирање на плодот од едно постоење ново Гранките се пореваат скршени во своите сенки округли раце од месечина и рамена од облаци.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Денес, кога луѓето ја изгубија својата сенка, итна е потребата да се биде следен од некого, денес кога секој ги покрива своите сопствени траги, итна е потребата некој да ви навлезе во трагата, дури и ако со тоа ја брише и прави вие да исчезнете; тоа е конспиративен начин на исчезнување, тука се игра некој симболичен облик на обврска, еден таинствен облик на врзување и разврзување.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- Александар (на коњот): Не плаши се од својата сенка зашто посенка од тебе нема!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Се провирам под сенките, а мислам под својата сенка се провирам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога немаат друго, вели, на својата сенка фрлаат камења...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таму и на својата сенка се пука, што се вели, мртва зона.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Без двоумење, рече професорот, секој човек исчезнува заедно со своето стебло и со својата сенка.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)