ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Во право си, децата одземени од христијанските родители, во цутот на животот, со нова душа требаше да ја бранат Империјата, а често да бидат и жестоки непријатели на својот род.

Опсерваториумот е место од каде што најдобро се гледа целото небо, но и околниот простор во низините каде се простираат распослани македонските ниви, кои желно го чекаат својот род.

Не го згрозува воздухот модар пелин, не собира в грло солзи кукавица по својот род оставен в туѓо гнездо.

„Мојот пра-пра-пра дедо, махараџата Раџнапур, по неколку години од крвавото собитие се оженил, велеше, се удомил во некое овче-полско село, им изродил род, а тој род изродил свој род и така до ден денешен.

Тогаш сфати дека има не една, ами илјада и една причина засекогаш да остане тука, оти за првпат го сети стравот од сопствената осаменост, оти му се причини не како да е сам на светот, туку како да е сам меѓу луѓе кои не се негови, во самотија на Мохиканец, на оној што останал последен од својот род.

Бели кучиња без влакна се навреда за својот род, велеше.

„Ова се моите советници, отци духовни, првенци во својот род, членови на советот мој“, рече логотетот и покажа на нас.

Но кога се вели: прекрасен си ти Господе и чудесни се делата твои, тоа е така речено затоа што секоја плот, твар и ствар е во својот род совршена, и затоа што секоја се наоѓа во тесна врска со другите створови и сотворена е за извесна неопходна цел.

По поразот на Турција на Балканот и по поделбата на вечно несреќната Македонија помеѓу трите ослободени соседни земји, под нова чизма да паднат и одамна населените Турци и староседелците Македонци, некои и од едните и од другите, фанатички покорни на својата вера за да почитуваат и друга, не го сфаќале пријателството на двајцата некогашни војници, ги осудувале, ги избегнувале и ги сметале за предавници на својот род.

Беше тоа едно многу добро, многу младо и многу пргаво јарче, ги имаше сите убавини на својот род и човек можеше само да го сака и да му се љубува на тоа како изгледаше, како порастено на оној врв, а и на сите негови инстинкти, но во следниот миг беше веќе доцна за сѐ друго, што можеше да се обиде да стори тоа со своите итри нозе.

Еден од тие ревносници дури и рече дека за нашето бебе ќе било подобро да било мртвородено отколку да го одгледуваат луѓе што се ‘збунети околу својот род’“ (48). ‌Меѓутоа, она што е упадливо во ова сведоштво е неговото настојување на, буквално, „семејните вредности“.

Можеби тој импулс му го зацврстила поддршката што ја добивал од „своето и од семејството на партнерот и од стрејт-соседите“, која шокантно спротивна на згрозеноста што ја изразиле „на интернет неколкумина хомофобични ОЖМ кои се идентификуваа како стрејт и кои почнаа да му се обраќаат на Мет со женското име, затоа што вистинските мажи не затруднуваат.

Синот на Патрик и на Мет се родил година и пол потоа (48). ‌Тешко е да се замисли понастрано семејство: двајца истополови родители од различни генерации, кои создаваат педерастична двојка; обајцата се мажи, но ни едниот ни другиот не се родиле како машки; еден од нив раѓа дете откако преминува од женско во машко, а син им има тројца можни биолошки татковци, од кои никој не може да се идентификува со сигурност.

Сосема е разбирливо што Патрик Калифија-Рајс, кој е болно свесен за непријателството и за нетрпеливоста што ги предизвикува едно такво нестандардно семејство, би сакал да ја ублажи настраноста на своето семејство и да ја промовира неговата обичност.

„Нашата семејна конфигурација е неминовно контроверзна“, признава, „дури и за лезбејките и за геј-мажите, особено за оние што сметаат дека главнотековноста е најдобрата стратегија за обезбедување граѓански права“.

Навистина се сетила дека некој едноок дедо на тој втор Онисифор живеел во пештера со косместа мечка, скотски се врзал за неа, за нејзиното живо месо што копнеело по свој род и пород - на мажјакот пред тоа му ги издупиле градите со копја, да легне послана неговата кожа под миндерот на некој турски стрелец и имотник.

Сиот вилает, сиот Балкан, станувал сѐ повеќе прогонета волчица скучна од сомневања дури и кон својот род и пород, бил скаменето животно со душа благословувана само од пеколот - се раѓа на камен, живее на камен, ги лекува раните на камен да биде еднаш живот или вечна смрт; лежат кратовските кули на беговите врз прастар вулкански кратер и лежи на ист таков кратер Лесново со својот манастир, истината лава се купите и излеаноста над Мрежичко под Кожув, над Добро Поле под сенката на кајмакчаланските облаци и на Стара Чука кај Стојаково во Гевгелиско, во преспанските води се огледува со тага варовитата Галичица, Крушово е камен на камен; бегале пред исламски зулуми Мијаците од Дебар, оние од Река и Власите од подалеку и кревале своја крепост, се криеле во ниски врби на смирени варовници и по прнари Брсјаците, но и едните и другите, и исто толку и многу повеќе господарите, ги секле шумите, се градело, се горело, им се носел лисник на козите, потоа од планините се урнувале порои скрка и ги покривале неговите житници, на тој лом да се множат жолтогрлени гуштери и црни скакулци со тешки утроби - се шират степски и пустински површини, земјата уште само со прнар се закитува.

Јастрепски остроока, подгрбавена аглесто и со машки објала под црната калуѓерска облека, така што дури и рамениците ѝ личеле на скршени или преморени крилја, изгледала дека никогаш веќе не ќе зачекори по таа земја на тага, дека ќе остане на тоа и свето и проклето место, помеѓу две нездрави црни борови стебла, и самата да пушта од себе испреплетени корења и да го наслушува со накривена глава минатото.

Сонцето било свртено кон грчот на неговото лице.

Јехудим (мн.) се нарекуваат Евреите себе си и својот род на хебрејски  5 el caal – молитвен дом, синагога во сефардскиот говор

Таквите слики не им беа пријатни и тие се чувствуваа некако виновни пред своите совести што ја напуштија верата и својот род, станаа предавници, заради удобен живот.

Но Мехмед не заборави на својот род и јазик.

Две диви пајки прелетуваат над ѓумето. Мамките, како предатели на својот род, ги викаат со крескаво гакање но тие, пред да ги видиме, се изгубуваат отаде водата.

Тие беа како рамна почва, готова да го дочека својот род и плод, како полиња што зрачеа со својата невиност и чесност, подготвени за раѓање.

Го гледаш езерото пред нас. Под големите водени површини, во најдлабоките океани, се бранува песната на китовите чии звуци се пренесуваат преку водата на огромна далечина, довикувајќи го својот род, на само ним познат начин.