ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Да, тука, покрај него е Гита, со која вчера немаше сила да води љубов, истоштен од патот од Виена и од радоста на враќањето дома.

Се сеќава како, иако не многу опитен сепак внимателен, внимателно одговараше на прашањата од новинарот Зимха Зајден, обликувајќи ги одговорите така што да зрачат со скромност, камуфлирајќи ја амбицијата, а едновремено, пред читателите да ја истакнат неговата неповторлива личност: „Јас бев активен како рабин и предавач во Берлин.

Водата во која зацапува до коленици, му доаѓа до половина, но тој се пробива кон белато кајче со најблиските...  Цви Корец се буди во својата постела од неспокојниот сон.

„Секој е пророк во своето место”, помислува додека насмевнат од овие лажни спомени што се случиле само во неговите желби, лежи на својата постела, свртен со лицето кон ѕидот и со грб кон својот цимер кој дише воедначено, и како и тој - Виена, го сонува својот дом не во сегашниот, сив и заканувачки замолчан, ами во еден друг, отворен и радосен, кралскоцарски Загреб.

Нина знаеше дека, онака крупен и тежок, газејќи колку што може потивко, тој оди до одајата на браќа ѝ, и дека гледа во празните кревети сакајќи да се увери дека момчињата што изутрина ги испрати на пат, навистина не се во своите постели како секоја вечер.

Овој „старец” ќе цица, ќе ја валка својата постела, ќе го носи името на предокот; оние од неговото старо поколение коишто сѐ уште се живи, ќе уживаат гледајќи како нивниот стар другар од ловиштата и битките мафта со своите малечки екстремитети и вреска; штом ќе проговори, ќе му ја наполнат главата со сеќавања за починатиот; строгата обука ќе го „поврати” неговиот поранешен карактер, ќе го потсетат дека „тој” бил гневен, суров или широкоград, и тој ќе биде убеден во тоа наспроти секакво доживување на спротивното.

Три години крвавеа, три години хранеа и даваа сув покрив, им ја дадоа својата постела и рогозина, своето веленце, своето возглавие, своите деца...

Кочијата на Ауербахови нѐ однесе до паркот.

Загледана во џебот, почна да го кажува расказот: „Изгледа толку страшно да се остане стар ерген, да се остари во борбата за сочувување на достоинството додека молиш за прием кога сакаш да ја поминеш вечерта со луѓе, да бидеш болен и од аголот на својата постела со недели да ја гледаш празната соба, секогаш да велиш ‘добра ноќ’ пред излезната врата, никогаш да не брзаш по скалите со својата жена, во собата да имаш само споредни врати кои водат кон дневните соби на други луѓе, да мораш да им се воодушевуваш на туѓите деца не смеејќи да повторуваш: ‘Јас немам деца’, да го обликуваш својот изглед и однесувањето според еден или двајца стари ергени кои ги помниш од твојата младост.

„Тогаш, да одиме во Аугартн,“ рече брат ми, и Сара ја затвори книгата и ја остави на својата постела.

Тоа така ќе биде, само што во стварноста, и денес и подоцна, ќе стоиш тука, со опипливо тело и стварна глава, па, значи, и со челото, за да удираш со раката по него.”

Ја сместуваше својата постела во ќошкот и не можеше да најде збор за да им одговори.

Во својата постела, во која сега почнуваше да го обраснува неусетно миризбата на сонот, тој сосема добро ја сети својата радост.

Змејко скокна од својата постела уште во првиот миг штом се почувствува буден и по стара навика помина со обете дланки по рамената.

Остануваше издолжен и притаен во својата постела и бргу посака со нешто да им помогне.

Змејко лежеше во својата постела од неколку ложници од овчи штавени кожи, што го обгрнуваа неговото тело и просто како да ги извлекуваа од него сите болки на измореноста, оставајќи го издолжен и отпуштен; сосема лабав.

Сега можете да се обидете, - им зборуваше во себе, посмирен, од својата постела. Обидете се во тоа.

Ќерка му се превртува во својата постела и залипува, а човекот не знае - на сон ли плаче таа или будна е.

Ќерка му се превртува во својата постела и залипува, а човекот не знае - на сон ли плаче или таа е будна.

Тие потоа освестени, столчени се враќаа во своите постелчиња, но сепак здрави и живи, цели.

Ти си златна Марија, мислеше сега во својата постела. Златна, златна Марија.

3. Навистина политички идеа ме распнуваат, на класов крст, се кршеше во својата постела.

Се откачи месецот, а Стојан Ванков остана да лежи згрчен во својата постела, остана болен и без капка сон во очите.

Отец Симеон смалаксано се извлече од својата постела како гуштер и стана на прозорецот.

Читав: „Следната ноќ Мигуел лежеше без сон во својата постела; му се пристори како да слушнал нешто.

Аха: Со починатиот грчки писател Никос Казанцакис, на пример, со авто­рот на Зорба итн., кој, во писмото на својата втора жена, Елена, изрази надеж дека на својата постела за умирање ќе има шанса да се прости, можеби и со бакнеж, од разното медитеранско овошје во коешто толку ужи­вал во текот на децениите.