свој (прид.) - нож (имн.)

Плаќав и без поздрав го напуштив плашејќи се од својот нож со седефена дршка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Павле си ја провлекува раката по студената, мртва цевка и, без да губи време, ја бара рачката на својот нож, прилепнат за десниот колк.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Би било природно да можеш да го сториш она, би имал некое право да сториш сѐ со својот нож.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го имаше тој поган поглед и додека се сврте кон масичката и за еден миг го опфати својот нож, чие што сечило проблеснуваше притаено на виделината, а не помисли ништо, ни додека почнаа да го чешкаат јаболкцата од прстите со онаа желба да го допре, да го дофати, тоа тивко живинче, што стоеше веднаш тука, а се чинеше како да е наеднаш многу оддалечено, недофатливо, беше еден ист впечаток како кога гледаш од опачината на двогледот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Со брз потег го извадил од под пазуви својот нож.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Другите не знаеле дали се смее или липа над својот нож со крвав врв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едноставно не смеел да се повлекува, морал да докаже дека го надвјасал челникот со рогови коса над бледото лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Зла крв, рекол нејасно Онисифор Мечкојад. - Сега веќе не ќе сонуваш црно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Плаќав и без поздрав го напуштав плашејќи се од својот нож со седефена дршка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)