Гледајќи како го засака и како е умна пудлицата, Богдан се присети на своето куче од детството што им се роди и одрасна во куќата и кое го сакаа и одгледуваа како член на семејството, како човечко суштество, а не како куче.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Има сопственици кои се толку приврзани за своите кучиња, за своите миленици, што и преку денот наминуваат во Пансионот да видат што им прави кучето, дали е весело или тагува, спие или лае, особено оние кучиња кои првпат доаѓаат во Пансионот и кои не навикнале на таков режим, одвоени од дома и од очите и гласот на својот сопственик.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Квичежот се меша со врескањето на децата кои ги с'скаат своите кучиња и ги бодрат.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Кога, подоцна, во текот на своето истражување, авторот влезе во „Drviver`s Outlet“, по кусо време, се почувствува чиниш уверен дека е овој барот во кој на Вили, херојот од романот „Тимбукту“ од Пол Остер, дошол со своето куче господинот Коска и дека токму тука еден од овие полупијани шофери, сит од пофалбите на Вили за кучињата, му рекол:
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Секоја вечер, околу седум и пол, комшијата Владимир го шеташе своето куче по улицата „Берлинска“.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Се сети: кога како дете го виде отруено своето куче, со пена на исфрлените заби, со здрвени нозе и со мраз во позлатените очи, мислеше дека и самиот умира.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Прибран, окуражен малку, заедно со своите кучиња, Бојан се спушти кон плевната.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
За да ја отстрани сосем таа неспокојна мисла, почна да вика, да свирка, предизвикувајќи ги на тој начин од далечина своите кучиња, Караман и Стрела, кои останаа крај колибата, да лајат и со тоа барем до превалецот на Гола Глава да не се чувствува сам.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Нагло се сврте и без зборови замина низ џунглата на својата градина, обиколен со своите кучиња, кои р’жеа.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Почна да им оддава признание на сите луѓе кои, за него, со необична приврзаност зборуваа за своите кучиња.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)